یک کارگردان سینما و تلویزیون با بیان اینکه مافیای حاکم بر اکران در سینمای کشور باعث شده که اجازه دیده شدن به فیلم‌های ارزشی داده نشود، گفت: حمایت با بلیط رایگان و زمان طولانی اکران برای فیلم‌های ارزشی عامل رونق این فیلم‌ها نیست بلکه باید در نحوه قصه‌گویی و پیام‌رسانی تمرکز کرد.

خسرو معصومی، کارگردان سینما و تلویزیون در گفت‌وگو با ایکنا، سخن گفتن درباره وضعیت حاکم بر اکران در سینماها را بی‌فایده خواند و اظهار کرد: بارها درباره این موضوع حرف زده‌ام، اما متاسفانه هیچ‌گاه نتیجه‌ای از این سخنان گرفته نشده، چون مافیایی که بر سینمای کشور مستولی گشته باعث می‌شود هیچ صدای به گوش دیگران نرسد! وی در پاسخ به این سوال که آیا تمام معایب موجود در اکران را باید از چشم پخش‌کنندگان دید؟ آیا مسائلی چون کیفیت و لحن آثار، تغییر ذائقه تماشاگران دلیل دیگری برای به وجود آمدن وضعیت موجود در اکران نیست؟ بیان کرد: نمی‌خواهم همه تقصیرها را به گردن پخش بیندازم، اما مطمئن هستم اصلی‌ترین نقش را در این زمینه پخش ایفا می‌کند. برای درک بهتر مطلبی را می‌گویم که شنیدنش جای تاسف دارد. یکی از دوستان ما در شورای پخش فیلم سازمان سینمایی مشغول بود، وقتی از وی درباره چرایی فعالیتش در این بخش سوال کردم، گفت می‌خواهد وقتی فیلمی ساخت در بهترین شرایط آن را روی پرده بفرستد.

این کارگردان ادامه داد: وقتی من از بد بودن ممیزی سخن می‌گویم، منظورم این نیست که نباید نظارتی روی فیلم‌های وجود داشته باشد، چون در سینما آمریکا هم به روی مضمون آثار نظارت می‌شود، اما منظورم این است که سینماگر ایرانی چارچوب‌های خود را می‌شناسد، برای همین نمی‌آید کاری کند که به آرمان‌هایش خدشه وارد شود، پس بیاییم به هنرمندان خود بیشتر اعتماد کنیم. در این راستا خودم را مثال می‌زنم. چند سال پیش فیلمی با نام «خرس» ساختم که کاری نو در حوزه سینمای دفاع مقدس بود، اما این کار هنوز بعد از چند سال فرصت نمایش پیدا نکرده است، آیا در چنین شرایطی من دیگر انگیزه‌ای پیدا می‌کنم که باز هم بخواهم در این حوزه کار کنم؟

معصومی با تاکید بر اینکه وی نیز می‌توان فیلم گیشه بسازد، اما علاقه‌ای به این کار ندارد، گفت: من با ساخت فیلم «پر پرواز» نشان دادم که سینمای گیشه را می‌شناسم. این فیلم در زمان خود فروشی خیره‌کننده داشت و تهیه‌کننده فیلم نیز بارها به من پیشنهاد داده تا قسمت دوم آن را جلوی دوربین ببرم، اما این شکل از فیلم‌سازی، گونه مورد علاقه من در سینما نیست. این  نکته را گفتم تا به این مطلب پاسخ داده باشم که من نیز بلد هستم تا چنین فیلم‌هایی تولید کنم، اما خواست قلبی خودم این نیست.

وی در پاسخ به سوالی پایانی مبنی بر این‌که آیا سینمای دینی و دفاع مقدسی را می‌توان با بلیط‌های رایگان حمایت کرد؟ گفت: به مطلب بسیاری خوبی اشاره کردید، چون این بزرگترین خیانت به سینماست که بخواهیم با بلیط رایگان از سینمای ارزشی حمایت کنیم، اتفاقی که بارها رخ داده ولی باز هم جواب نداده است، حتی زمان طولانی در اکران هم نمی‌تواند به‌تنهایی عاملی برای رونق سینمای مورد نظر باشد، اما راهکار چیست؟ جواب من در نحوه قصه‌گویی و پیام‌رسانی خلاصه می‌شود؛ اگر ما بیاییم، موضوعات خود را در شکلی نو بیان کنیم به خواست مورد نظرمان نزدیک شده‌ایم. این اتفاق را من به‌نوعی در فیلم «کار کثیف» انجام دادم. در این فیلم جوانی را نشان دادم که پای روی اعتقادات و باورهای شخصی خود می‌گذارد، برای همین به قهقرا می‌رود. آیا این شکل قصه‌گویی خود به نوعی نهی از منکر نیست؟