نقد کوتاهی بر فیلم "هفت و نیم"/فقط گفتن و رفتن!

جمشید خاوری: «هفت و نیم» ساخته برادران محمودی (فیلمسازان افغان تبارِ ساکنِ ایران) داستان هفت دختر جوان ایرانی و افغانستانی را روایت می کند که قرار است جمعه ی پیش رو ازدواج کنند اما هر کدام با مسائل و مشکلاتی روبرو هستند ...

فیلم، حرفش را رک و راست می زند و مثل آن فیلمهایی نیست که لایه بیرونی و لایه پنهان داشته باشد. برادران محمودی در این فیلم، نگاه عقب مانده و سطحی به دختران و ظلمی که در جوامعِ مردسالار، به آنها روا می شود را زیر سوال می برند.

شاید یکی از ایرادات فیلم نیز همین باشد که فیلمساز، در هر اپیزود، به طرح مساله اکتفا کرده و به شیوه ی بزن در رویی به سراغ داستان بعدی رفته بدون اینکه راهکاری ارائه دهند یا مثلا دخترها را در مقابل مشکلات، به عکس العملی وادارند. همین «خلاصه گویی بیش از حد» باعث شده مجالی برای شخصیت پردازی و حتی معرفی آدمها هم نداشته باشند و در هر داستان فقط نقطه اوج ماجرایی که به دخترها مربوط هست توسط بازیگران بازگو شود!

آنها که باید بدانند، می دانند که باکره بودن یا نبودن دختران در شب عروسی، ترمیم پرده بکارت، مورد تجاوز واقع شدن و تغییر جنسیت آنها جزو تابوهای جامعه ی سنتی ایران و افغانستان است (صد البته که آنجا وضعیت بدتر است) اما آیا یک اثر هنری (در این سطح) نباید تلنگری به مردم و سردمداران وارد کند و تاثیر گذار باشد؟

با این حال، «هفت و نیم» از لحاظ اجرا سر و شکلی سینمایی دارد. هر داستان به مدت حدود ده دقیقه به صورت «پلان-سکانس» فیلمبرداری شده که معلوم است برادران محمودی برای درآمدن حس و حال موجود در قصه ها نهایت تلاش خود را کرده اند.

برچسب ها:

جمشید خاوری نقد فیلم هفت و نیم

تاریخ نشر مطلب:
پنجشنبه، ۲۰ شهریور ۱۳۹۹