سالها پیش به عیادت زن جوانی که خودسوزی کرده بود رفتم . شدت جراحت اش بسیار بالابود. شوکه شدم از صورت خندان و بی نشان از هیچ دردش که تنها بخش پانسمان نشده همه بدن سوخته او بود . به راحتی حرف می زد و انگار می خواست به زبان بی زبانی به من بفهماند که خوشحال است از این که تلاش اش برای خودکشی بی اثر مانده و زنده است . خوش باورانه به دکتر معالج اش گفتم که چه معجزه ای ! حالش که خوب است و درد ندارد .  جواب دقیق تخصصی دکتر به یادم نیست ولی  واژه ” عصب سوخته ” از لابلای حرف هاش هرگز از یادم نرفت چون دو روز بعد زن جوان مُرد …

جامعه ما ” عصب سوخته” شده ، زخمی و زخم خورده از دردهایی که تا عمق استخوان و رگ و پِی های مان را به آتش کشیده  اما انگار نباید همچنان واقعیت را باور کنیم .

باور کنیم که جامعه نیاز جدی و عاجل به آسیب شناسی اجتماعی دارد.

باور کنیم که زیر نقاب دروغین اخلاق بر ظاهر جامعه، چه تعفنی از امیال سرکوب شده و جواب نگرفته غلیان می کند .

باور کنیم که نادیده گرفتن نیازها و نبود امکان برای تخلیه فشار غرایز طبیعی می تواند هر انسان کم ظرفیتی را به هیولای دریده و افسار گسیخته ای مبدل کند .

باور کنیم آموزش های هشدار دهنده از سنین کودکی یک ضرورت است و  تا حد بسیار زیادی می تواند این طفل معصومان را از خطر آزار نه فقط منحرفان جنسی ، حتی محارم خود محافظت کند .

باور کنیم سیستم آموزشی مطیع پرور و فرمانبردار استقلال شخصیتی و ” نه ” گفتن را از کودکان ما گرفته است .

باور کنیم که سرپوش گذاشتن بر واقعیت های هولناک هر روزه و تکرار شونده در جامعه  و ماله کشیدن بر حفره های عمیق موجود، نیاز به جراحی های جدی  برای راهکارهای عاجل دارد .

واقعیت است که همه ما ” عصب سوخته ” شده ایم . از تکرار مصیبت های مکرر و مکرر …و نه بی قیدی و بی دردی .

جواب نگرفته از چرایی یک فاجعه، مصیبتی دیگر بر سرمان هوار می شود . بی دلیل نیست که اجازه تجمع برای عمومی کردن هیچ اعتراضی صادر نمی شود، چون برای گرفتن جواب سوال های بی شمار سالها باید به تحصن بنشینیم.

تا زمانی که به مصداق اسم هوشمندانه ی فیلم  پوران درخشنده  ، ” هیس، دخترها فریاد نمی زنند ” و اثبات این واقعیت که ” هیس ، پسرها هم نباید فریاد بزنند ” و ” هیس ،  فریاد که هیچ ، هیچکس حق طرح سوال ، حق اعتراض ، حق آموزش مراقبت های دفاعی لازم  به بچه های در معرض آسیب،  با سونامی غرایز فرو خفته و سرکوب شده کمین گرفته در هر کوچه ، پس کوچه ای را ندارد ”  .

 ( هیس، موضوعات کوچکی مثل ” آتنا ” را بزرگ و سیاه نمایی نکنید ، کارهای بزرگ تر فرهنگی مثل لغو مجوز کنسرت و توقیف فیلم های سینمایی و پایین آوردن دیش های ماهواره و رعایت حجاب ظاهری در الویت است) .

شایان ذکر است آتنا اصلانی دختر بچه هفت ساله پارس آبادی، چند روز قبل توسط یک مرد 41 ساله مورد تجاوز قرار گرفت و به قتل رسید.