هفتادمین جشنواره فیلم کن در حالی فردا (یکشنبه شب) به کار خود پایان می‌دهد که می توان گفت هیچ یک از فیلم‌های بخش رقابتی شانس بسیار بیشتری نسبت به رقبای خود برای کسب نخل طلا ندارد. به گزارش ایسنا به نقل از گاردین، فیلم‌های امسال جشنواره کن به سه موضوع اصلی پرداخته‌اند: پناهندگان، روسیه و نابودی طبقه متوسط جامعه که در این میان موضوع شرایط پناهندگی، از بیشترین اهمیت برخوردار بوده است.

فیلم «پایان خوش» ساخته جدید «میشائیل هانکه» که علاوه بر موضوع پناهندگی به مساله نابودی قشر متوسط جامعه نیز می‌پردازد در شهر کاله فرانسه ساخته شده است، جایی که یک خانواده متمول بورژوا درحالی در ناز و نعمت زندگی می‌کنند که پناهندگان آواره خیابان‌ها هستند و در پی راه یافتن فرصتی برای گذر از  تونل و رسیدن به بریتانیا هستند.

«هانکه» پیش از این دو بار با فیلم‌های «روبان سفید» و «عشق» برنده نخل طلای کن شده است.

«دریای اندوه» ساخته «ونسا ردگریو» نیز فیلم صمیمی درباره مهاجران است. پروژه واقعیت مجازی و فوق‌العاده «الخاندرو گونزالز ایناریتو» با عنوان «Carne y Arena» نیز تماشاگران را در دنیای شرایط وحشتناک در مرز میان مکزیک و آمریکا غرق می‌کند، جایی که مهاجران غیرقانونی توسط پلیس‌های اسلحه به دست زندانی می‌شوند.

فیلم «ماه سیاره مشتری» ساخته «کرنِل موندوروتسو» از مجارستان نیز درباره یک شبه ابرقهرمان سوری است که در هنگام تلاش برای ورود به خاک مجارستان از طریق صربستان مورد اصابت گلوله قرار می‌گیرد و بر اثر این جراحت نیرویی خارق‌العاده پیدا می‌کند که قدرت پرواز کردن به او می‌دهد. این فیلم که آمیزه‌ای از دنیای واقعیت و فانتزی است مورد توجه برخی‌ها قرار نگرفته اما کارگردان فیلم معتقد است در پی یافتن چیزی بوده که نه از لحاظ سیاسی اشتباه باشد و نه درست.

«پیتر بردشاو» منتقد ارشد سینمایی گاردین در ادامه می نویسد: در این میان فیلمی که بیشتر مرا باخود نگه داشت «دریای اندوه» بود، بویژه مصاحبه‌های معتبر موجود در فیلم با «لُرد دابس» سیاستمدار حزب کارگر بریتانیا که در سال 2016 طرح اجازه ورود کودکان پناهنده بدون والدین را به بریتانیا مطرح کرد. همچنین مصاحبه با «مارتی شرمان» نمایش‌نامه نویس آمریکایی که به شکل تیزبینانه‌ای درباره شرایط روان‌شناختی پناهندگان بحث می‌کند نیز جالب توجه است.

بسیاری از فیلم‌های امسال کن نیز به بوالهوسی و رفتار بورژوائی و تضعیف قشر متوسط جامعه می‌پردازند. فیلم کمدی «داستان‌های میروویتز» ساخته «نوآ بامباک» نیز درباره یک خانواده ناکارامد نیویورکی است که به پدرشان که یک مجسمه‌ساز بداخلاق با بازی «داستین هافمن» است، صدمه‌ای جدی وارد می‌کنند.

از سویی دیگر فیلم فوق‌العاده «اُکجا» ساخته «بونگ جون-هو» کارگران کره‌ای قرار دارد، فیلمی ماجراجویانه و خانوادگی درباره ختری است که نمی‌خواهد اجازه بدهد نزدیک‌ترین دوستش که یک حیوان عجیب است، توسط یک کمپانی بین‌المللی دزدیده شود.

با این وجود امسال فیلمی کمدی در سبک «تونی اردمن» ساخته «مارن  ِاده» در جشنواره حضور نداشت، فیلمی که سال گذشته یکی از بهترین فیلم‌های جشنواره بود.

در حالی که برخی معتقدند فیلم‌های امسال کن تا حدی مایوس‌کننده بوده‌اند اما من از دیدن چند فیلم بسیار لذت بردم: «بی عشق» ساخته «آندری زیاگینسف»، «اُکجا» از «بونگ جون-هو»، «پایان خوش» ساخته «میشائیل هانکه» و فیلم فوق‌العاده «120 تپش در دقیقه» به کارگردانی «رابین کامپیلو» که درباره جنبش «ACT UP» در دهه 80 و 90 میلادی برای یافتن دارویی برای بیماری ایدز است.

از دیگر فیلم‌های مهم بخش رقابتی می‌توان به «میدان» ساخته «رابین اوستلاند»، «اواقات خوش» از «برادران سفدی» با بازی «رابرت پتینسون» و «عاشق دوگانه» آخرین ساخته «فرانسوا اوزون» اشاره کرد.