سراغ نقد محتوايي «اكسيدان» نمي‌روم چون حرف زدن درباره‌اش خسته‌كننده است؛ يك سري تيكه‌هاي رّك بي‌ادبانه است. جوري فيلمساز اين كلمات را داد مي‌زند كه انگار بيخ گلويش چسبيده يا تازه از تختخواب بلند شده! چه ذوقي دارد و انگار كه دنياي فيلمسازي را به او داده‌اند. خودش را زيادي جسور فرض مي‌كند. نه به خدا اينجور ساختن‌ها را همه بلدند و اتفاقاً خنده هم ندارد.نبايد فيلم را نقد محتوايي كرد چون محتواي خاصي ندارد و پوچ از روايتگري‌ است، يعني قصه پر تب و تابي نمي‌بينيم؛ نه كه داستان ندارد، اتفاقاً دارد ولي انگار همه‌چيز سازنده آن، شده يك تعداد شوخي كردن‌ها؛ شوخي‌هايي كه نمي‌شود جدي‌اش گرفت.

فيلمساز هرجا كم آورده آويزانِ چه مي‌دانم دوتا تيكه و تصوير به اصطلاح جنسي مي‌شود كه جاخالي‌ها را مثلاً پر كند. چه ابتكاري؛ دست‌مريزاد! «از فيلمبرداري غليظ روي سينه بازيگر زن بگير تا لَب و لُپ و...» تازه با كلام و نريشن، حتي توضيح اضافه روي تصاوير نيز مي‌دهد. تو خود ديگر حديث مفصل بخوان. اين هم طنز ماست لابد. كاري به اينها نيز نداريم، اينها را بايد مردم ببينند و قضاوت كنند كه مي‌كنند، نه منِ منتقد.

 فقط مي‌نويسم توي سينماي ما اينجور آثار بدعت است. لااقل گروه سني‌تان را مشخص مي‌كرديد كه بچه‌اي از خودش سؤال نكند چرا دوتا بازيگر مرد اصلي‌ات توي فلان سكانس همجنس‌بازي اين همه هم را... ولش كن چون نمي‌دانم واقعا چه كلمه‌اي به جاي سه‌نقطه بگذارم.  فيلم اما از جايي كه وارد كليسا مي‌شود و دربست همان‌جا اتراق مي‌كند، رسماً آب مي‌رود و مليجك‌بازي مي‌شود. يك مشت ادا و بازي با كلمات. چقدر اين امير جعفري حرف مي‌زند. مجبوري به همان سراسر كلمات بي‌مزه او زل بزني كه دائم نيز فوران مي‌كند و البته تكيه‌كلام و ژست‌هاي تكراري جواد عزتي. اين همه تيكه‌پراني و دوربين‌بازي با تن مرد و زن عجيب نيست؟ عجيب است واقعاً! «اكسيدان» با اسم الكي‌اش چيزي جز اين صحنه‌ها نيست.به هرحال بخواهي نخواهي، زننده است. نان همين رك‌گويي و دست به تيغ بردن در خط قرمزها را مي‌خورد. محسن غلامي / روزنامه جوان