روزانه ها (17) جمشید خاوری:    «آستیگمات» از آن دسته فیلمهایی است که وزارت آموزش و پرورش باید در جلسات «اولیا و مربیان» تمام مدارس برای والدین به نمایش بگذارد تا یاد بگیرند رفتار آنها چقدر می تواند روی فرزندشان تاثیر بگذارد. «آستیگمات» درباره بحران ها و مشکلاتی است که یک خانواده ی از هم گسیخته با آن درگیر هستند و همین باعث می شود توجه کمتری نسبت به پسر 10-12 ساله شان داشته باشند. در نتیجه او به رفتارهایی دست می زند که بحران های جدیدی را برای خانواده ایجاد می کند.

از انتخاب سوژه و پرداخت فیلمنامه و نوع روایت که بگذریم؛ در این فیلم با چند شخصیت فرعیِ مواجهیم که بازیگرانش در قالب آن شخصیت ها سنگ تمام گذاشته اند. بازی های نیکی کریمی، هادی حجازی فر،حسین پاکدل  و حتی بهنوش بختیاری و تک سکانسی که با آن گریمِ متفاوت ایفا کرده اگر نگوییم درخشان، دست کم متفاوت و برای آنها ماندگار در کارنامه شان خواهد بود.

البته دلیل اصلی این یکدستی و انسجامی که بازی ها و فیلمنامه دارند به شیوۀ کارگردانی مجید رضا مصطفوی برمی گردد که با دقت روی جزئیات و اشراف بر بازیگران اجازه نداده آنها از چارچوب فیلمنامه خارج شوند. به همین دلیل حضورشان باور پذیر است. به عنوان نمونه محسن کیایی با کمی بی دقتی می توانست شبیه نقش های قبلی اش آدمی شوخ و شنگ و  بی خیال با شوخی های بداهه باشد اما در «آستیگمات» بازی اش، کنترل شده و کاملا در خدمت نقش است.

به طور کلی، «آستیگمات» یک فیلم خوش ساخت،  قصه گو و پر از جزئیات است که تماشاگر را تا آخر با خود همراه نگه می دارد.