چقدر این سعید سلطانی و سعید مطلبی تند تند و سریع سریال های طولانی می سازند تازه سریال ستایش کیلویی و طولانی تمام شده سریال بوم و بانو را ساختند که موضوعش هم تکراری است و پسری به خاطر دختری اسلحه می گذارد روی شقیقه و مغزش و خودش را می کشد. بهتره تو این شرایط اقتصادی بودجه زیادی که برای ساخت این سریال های تلویزیونی داده می شود صرف کارهای دیگری شود چون واقعا مردم از دیدن این جور سریال های طولانی که تند تند و پشت سرهم ساخته می شوند خسته شدند.

سلام ، به نظر من آقای سعید نجاتی به هر حال یک اثر را خلق کردند و همیشه خلق اثر چه ساختن فیلم ، چه خلق یک تابلوی نقاشی ، چه نوشتن یک داستان یا کتاب و خلق هر اثر هنری خیلی ارزشمندتر و سختر از کار یک منتقدی است که فقط وسط و پشت میز می نشیند و ادای از ما بهترون را در می آورند و چکش می زند انگار دارد آب گوشت هم می زند و نمی تواند هیچ چیز خلق کنند ولی دایم به خود اجازه می دهد در مورد همه رشته های هنری که در آن سواد و مهارت و تخصص ندارند اظهار نظر کنند ، بله نقد کردن خیلی آسانتر و دست یافتنی تر از خلق کردن یک اثر هنری است چون خلق کردن خلاقیت و توانایی و مهارت می خواهد اما نقد کردن فقط حرف زدن صرف است که هیچ زحمتی جز بیهوده گویی ندارد و هر انسان منتقدی کم هوش و ناتوانی فقط با مطالعه دو سه جلد کتاب می تواند با محکوم کردن هنر دیگران ، تمام ناکامی ها و ناتوانی های و کمبودهای خود را لاپوشونی کند ، چرا بعضی منتقد ها به خود اجازه می دهند در مورد همه هنرها اظهار نظر کنند آن هم در شرایطی که خودشان هیچ اثر هنری خلق نکرده اند و هیچ مهارتی و شایستگی اظهار نظر در مورد آن هنرها را ندارند ، اگر کسی منتقد سینماست بی خود می کند در مورد نقاشی و موسیقی و شعر و فلسفه و داستان نویسی و همه چیز اظهار نظر می کند ، این هنرها ، آبگوشت نیستند که هی چکش بزنی ، هنر هستند و هر کدام دنیایی پر از پیچیدگی و تخصصص و مهارت می خواهد ، خواهش می کنم به اصطلاح منتقدین در همه چیز سرک نکشند و در همه چیز دخالت نکنند ، چون این جوری به جای محکوم کردن دیگران ، حماقت و نادانی خود را ثابت کرده اند

سلام با تشکر از مدیریت محترم این سایت خوب و مفید و جالب ، فیلم نبات به نویسندگی و کارگردانی پگاه ارضی سال تولید 1396 را دیدم و متوجه شدم فیلم دابر سعید نجاتی از روی فیلم نبات تقلید کرده و فیلمنامه اش خیلی شبیه فیلم نبات است یعنی نجاتی همان فیلم را کوتاه کرده ، فقط بازیگر قد بلند دراز با صورت گریم کمی پیر فیلم نبات خانم نازنین فراهانی است.

بهرام و بهمن خجالت نمی کشید و شرم نمی کنید، برای ساختن فیلم نجس، این حیوانات بیگناه را آزار و اذیت می کنید، توی همه دنیا شما کارگردان های بی رحم را می اندازند زندان ، در اروپا آزار حیوانات جرم است چرا برای این فیلمهای ضعیف مجوز آزار حیوانات را می دهند ، این سگ بیچاره را چرا اینجوری زخمی کردید و دهنش را بستید ، رفتار و افکار شما نجس است نه این حیوان مظلوم.

فیلم را دیدم خوب بود ، آیا فیلم در کشورهای پاکستان و افغانستان و لبنان هم نمایش داده می شه ، اگه بشه خیلی عالی میشه.

با سلام خدمت مدیریت محترم سایت سه نکته می خواستم در مورد فیلم کوتاه دابُر به کارکردانی سعید نجاتی بگم . نکته اول با توجه به این که فیلمنامه با همفکری و تلاش دو نفر نوشته شده بود می بایست نتیجه کار خیلی بهتر و قوی تر می شد، در حالیکه متاسفانه فیلمنامه فیلم قابل توجه و خوب درنیامده بود و خیلی ناشیانه بود ، نکته دوم این که سن و سال بچه برای بالغ شدن خیلی کم بود و برای بالغ شدن حالت تصنعی و مصنوعی ایجاد کرده بود و دختر بچه فیلم دابُر 8 یا 9 ساله بود ، در حالیکه دخترها بیشتر مواقع در بین سنین 11 ، 12 ، 13 سالگی پریود می شن و خیلی کم و نادر است پریود شدن در سن ( 9 سالگی یا 15 سالگی ) که کمترین و بیشترین سن پریود شدن یا بالغ شدن است . نکته سوم این که نجاتی تلاش کرده بود به وسیله صداگذاری و موسیقی ، فیلم را خفن و قابل توجه نشان دهد که باز متاسفانه موفق به این کار هم نشده بود و در آخر باید بگم که اصلا بازی دختر بچه القا کننده بالغ شدن نبود و انگار گریه اش برای این است که رفوزه شده یا دلیل دیگری غیر از پریود شدن دارد و حتی القا کننده دعوای پدر و مادرش هم نبود و بازی پدر و دختر هم در سکانس آخر نتوانست مردم را منقلب کند و تحت تاثیر قرار دهد ، به هر حال خسته نباشد .

تنها جمله ای که در مورد کلمه دابُر به ذهنم می رسه و میتونم بگم اینه که وقتشه دیگه جایزه گرفتن های فیلمهای آقای سعید نجاتی دابُر بشه . یک دابُر حسابی

با احترام و سلام به آقای سعید نجاتی ،کارهای سعید نجاتی تکراری و تقلیدی است، من خودم از نزدیک دیدم. و فیلمنامه و طراحی پوستر فیلم دابُر هم زیاد جالب نبود ، من قصد توهین و بی احترامی به سعید نجاتی ندارم اما به مردم هم حق می دهم که از کارهای نجاتی انتقاد کنند ، من تعجب می کنم که چطور ایشون مثل علف خودرو همش دارند تند تند جایزه می گیرند و تا حالا 100 تا جایزه گرفتند ؛ انگار جایزه گرفتن برای ایشون مثل سبزی خریدن شده و اینقدر راحت و آسان است ، در حالی که بزرگترین کارگردان های دنیا مثل هیچکاک و برگمان و از ایران زنده یاد عباس کیارستمی اینقدر جایزه نگرفته که یک فیلمساز تجربی مثل سعید نجاتی داره همش جایزه می گیره ، خوب این سوال همه مردم است که ایشون به کجا وصله و چطوری برای فیلمهایی که زیاد قوی نیست 100 تا جایزه گرفته . چیزی که به این راحتی بدست بیاد ارزش نداره . امیدوارم آقای سعید نجاتی از انتقاد مردم ناراحت و غمگین نشوند ،چون فیلمساز باید بتونه مردم رو قانع و راضی کنه تا هنرمند بشه ، مگه غیر از اینه که هنرمند باید برای رضایت مردم کار کنه .

فیلم کوتاه دابر از سعید نجاتی یک فیلم ضعیف و کلیشه ای و تکراری و ساده و ابتدایی است با فیلمنامه خیلی ضعیف و طراحی پوستر بد ، سعید نجاتی یک بچه نادان و کم هوش رو آورده وسط برف و بیابان گریه می کنه و داره از غصه دق می کنه و زجر می کشه ، آن هم برای یک مسئله طبیعی ، چرا سعید نجاتی فکر کرده یک دختر نوجوان که پریود شده اینقدر احمقه که نمی دونه مشکلش چیه و پدری هم احمق تر از خودش داره که دو هزاریش نمی افته که مشکلش چیه . نمی دونم چرا هر کس می خواد فیلم بسازد وارد بحث های عادت ماهیانه و بحثهای زنانه می شود و این طوری می خواهند جلوه گری و خودنمایی کنند ، آن هم به شکل ناشیانه و کلیشه ای و ناخوشایند ، یک دختر نوجوان فهم و عقل نداره خودش این مسئله رو حل کنه با معلمی ، فامیلی یا رفیقی یا زنی در مورد مشکلش صحبت کنه ؟ یعنی تو این دنیا و توی مدرسه ، کسی نبوده به این بچه توضیح بده پریودی چیه ؟ که این جوری داره گریه می کنه و داره از غصه دق می کنه و خودش رو زجر و عذاب می ده آن هم به شدت خیلی مضحک و خنده داره .