جمشید خاوری: چند روز قبل محمد رضا گلزار بازیگر معروف سینمای ایران، تصویری از نخستین قرارداد سینمایی خود را منتشر کرد. مبلغ این قرارداد - که بین او به عنوان بازیگر و محمد نشاط، مدیر تولید فیلم سینمایی «سام و نرگس» منعقد شده بود - یک میلیون تومان بود که در سه قسط  می بایست پرداخت می شد... از آن تاریخ هفده سال می گذرد و آن بازیگر تازه کار، حالا تبدیل به یک سوپر استار شده اما چرا و چگونه دستمزدش در کمتر از بیست سال، «هزار برابر» شده است؟!

به گزارش شایان فیلم؛ پرداخت دستمزدهای کلان به این بازیگر برای نخستین بار سال 89 در رسانه ها مطرح شد که محمدعلی زم تهیه کننده فیلم «دموکراسی تو روز روشن» حاضر شده بود بابت سه روز کار به وی صد میلیون تومان بدهد تا در سه سکانس نقش فرشتۀ مرگ را بازی کند.

برای بار دوم، زمان امضای قرارداد سریال «ساخت ایران» بود که اعلام شد گلزار بابت حضورش 800 میلیون دستمزد گرفته است. تهیه کنندگان این سریال در آن زمان تازه کار بودند و از سوی تهیه کنندگان قدیمی مورد سرزنش قرار گرفتند که چرا رقم دستمزدها را بی خود و بی جهت بالا می برند و آنها هم برای اینکه از بار هجمه ها بکاهند گفتند که دستمزد گلزار را اسپانسر می دهد و از آنجا بود که معروف شد گلزار در هر پروژه ای که فلان اسپانسر را ببرد دستمزدش خارج از روال معمول توسط آنها پرداخت می شود.

و بالاخره همین امسال که منوچهر هادی کارگردان سریال «عاشقانه» رقم دستمزد گلزار برای بازی در این سریال را رسما یک میلیارد تومان اعلام کرد. حال اگر از روی حساب و کتاب، با نگاهی اقتصادی ( با توجه به نرخ تورم و ضریب افزایش عمومی دستمزدها در کشور) بخواهیم به قضیه نگاه کنیم؛ آن دستمزدِ یک میلیونیِ سال 79 با گذشت 17 سال الان در خوش بینانه ترین حالت، باید رسیده باشد به 40 میلیون تومان نه یک میلیارد تومان!

سوال اینجاست که چگونه در سینمای ایران با گردش مالی محدود برای بازیگرانی که عمدتا توان بازگرداندن سرمایه را ندارند، چنین رقم‌هایی پرداخت می‌شود و بدون منطق اقتصادی برای بازیگران این همه هزینه می شود؟

اواخر دهه هشتاد که دستمزد سوپر استارهای سینما با افزایش ناگهانی مواجه شد؛ کارشناسان نقش دو عامل را خیلی پررنگ دانستند. گروهی، ورود پولهای مشکوک به سینما و «پولشویی» را دلیل این کار دانستند که عده ای تازه واردِ ناآگاه، به اسم «سرمایه گذار» وارد سینما شده و رقم های غیرمعمولی را پرداخت کردند (که این امر در شبکه نمایش خانگی هم وجود داشت) و عده ای دیگر افزایش فیلمهای ارگانی و سرمایه گذاری نهادهای دولتی در تولید فیلم های عموما فاخر وپرخرج را مقصر دانستند که پرداخت دستمزدهای کلان به بازیگران را باب کرد. اما هر چه بود این رویه ماندگار شد  و بعدها ادامه پیدا کرد. هر چند هنوز تهیه کنندگانی هستند که یا دستمزدهای کلان به بازیگران نمی دهند یا ترجیح می دهند با توجه به پولی که در جیب دارند به سراغ چهره های ارزان تر بروند.