مجید قناد؛ مجری برنامه‌های کودک است که بیش از ۳۵ سال در این حوزه فعال بوده و او را بیشتر با نام عمو قناد می‌شناسیم.برنامه‌های او برای کودکان دهه ۶۰ از جزو خاطره‌انگیزترین برنامه‌ها محسوب می‌شد، مانند«دو قلوها»، «محله برو بیا»، «عمو فیتیله‌ای‌ها»، ‌«جمعه به جمعه،‌خونه به خونه» و... او این‌روزها برنامه «یه گله جا» را به کارگردانی علیرضا محمود‌زاده و با مشارکت وزارت بهداشت، درمان و آموزش در گروه کودک و نوجوان شبکه دو سیما دارد که روزهای جمعه پخش می‌شود. روزنامه صبا با مجید قناد درباره بیش از سی سال فعالیتش در رسانه و حوزه کودک نوجوان گفتگویی کرده که قسمتهایی از آن را با هم می خوانیم:

طرح و ایده برنامه«یک گله جا» از کجا آمد؟

بعد از برنامه «فیتیله جمعه تعطیله» (که هشت سال به‌صورت زنده روی آنتن می‌رفت و در آن زمان هم برنامه موفقی شده بود) و پایان همکاری‌ام با این برنامه تا دو سال برنامه «جمعه به جمعه، ‌خونه به خونه» را داشتم و یک‌سال نیز به‌دلیل این‌که برای برنامه‌های تولید شده مشارکت لازم بود در خدمت این برنامه‌ها بودم... بعد از گذشت یک‌سال‌و‌نیم، سعی کردم برنامه‌ای را انتخاب کنم که هم خودم از آن راضی باشم و هم احساس کنم برای مخاطبان برنامه خوبی می‌سازم. به‌همین جهت در جلسه‌ای با وزیر بهداشت دکتر ‌هاشمی و دکتر شهرام رفیعی برای هدایت برنامه در حوزه پزشکی (مانند ۱۸ سال پیش که برای سردار رویانیان برنامه‌ای را با ‌نام «همیار پلیس» روی آنتن بردم) این برنامه به‌منظور دادن اطلاعاتی در حوزه پیشگیری، سلامتی و آشنایی با مفهوم پزشک خانواده است که مختص بچه‌ها و خانوادهاست. در این برنامه سعی می‌کنیم آن‌ها را با بیماری‌ها، بهداشت فردی تغذیه و راه و روشی که خودشان باید پی بگیرند آشنا کنیم و... این برنامه با نمایش، مسابقه و اهدافی که با همراهی وزارت بهداشت و درمان دنبال می‌کنیم همراه است.

آیا در اجرای این برنامه از خلاقیت‌های به روز بهره می‌برید؟ زیرا می‌بینیم که این برنامه از لحاظ نمایشی شبیه به برنامه «محله گل و بلبل» شده است.

البته اگر کمی به عقب برگردید قسمت‌های از برنامه «محله گل وبلبل» شبیه به برنامه «محله بهداشت» است. یک سری چیزها نزدیک به هم‌ هستند اما مفهموی که ارائه می‌دهند متفاوت است. یک محله می‌تواند بهداشت و سلامتی را آموزش دهد و یک محله دیگر هم می‌تواند نکته دیگری را برای آموزش مدنظرش داشته باشد. من و محسن مناجاتی سعی کردیم این برنامه را تهیه کنیم؛ به‌دلیل این‌که من برنامه را اجرا می‌کردم می‌خواستم برای اجرا فراغ بال داشته باشم. در این برنامه از گروه‌هایی استفاده شده که قبلا برای کودکان کار کره بودند از جمله مرتضی ضرابی، سوسن مقصودلو، حسین محب اهری،‌ اسعدیان و هنرمندان دیگر.

سری دوم برنامه «عمو فیتیله‌ای‌ها» پخش می‌شود اما شما در آن حضور ندارید دلیل جدا شدن شما از این گروه چیست؟

معمولا نباید مسائلی را که در خانه می‌گذرد به بیرون از خانه برد. من نیز این مسئله را برای خودم نگه‌ داشته‌ام. مردم ما آن‌قدر گاه و فهیم هستند که خیلی چیزها را زودتر از ما متوجه می‌شوند. دوره‌ای که این برنامه را داشتم و احساس کردم که دیگر تمام شده است و باید به شکل نو و جدید شود. از نظرم «عمو فیتیله‌ای‌ها» یک پروژه بود که من آن را به‌عنوان یک تهیه‌کننده و مجری، به‌مدت هشت سال ادامه دادم؛ سپس احساس کردم تا همین اندازه ظرفیت داشت. کودکان دیگر دوست ندارند ببینند یک مرد در برنامه کودک، لباس زنانه پوشیده است بلکه علاقه دارند برنامه‌هایی جدید ببینند.

چه خصوصیتی در شما وجود دارد که باعث تداوم کارتان با کودکان شده است؟

دوست‌داشتن، عاشق بودن، یک رنگی‌ و صداقت؛ سعی کنیم درجا نزنیم. اگر کسی عاشق کارش باشد حتما بدانید که موفق خواهد شد. همه این‌ها را از استادانم در این حوزه یاد گرفته‌‌ام و هنوز هم درحال یاد گرفتنم. به‌خاطر داشته باشیم که با یاد دادن یک نکته به کودکان جای دیگری را خراب نکنیم. ما الگوی کودکان هستیم و الگوی ما نیز آدم‌های جامعه هستند و نباید درجا بزنیم.

در این مدت چه چیزهایی را از کودکان وام گرفته‌اید؟

خیلی چیزها، اولا نباید بچه‌ها را بچه دید. دسته‌ای از کودکان بسیار آگاه هستند. باید یادمان باشد که ما بچه‌های مختلفی داریم و نباید هیچ کدام را دست کم گرفت. در آن زمان سعی کردم بچه‌های سالم و معلول را به برنامه بیاورم و توانایی‌هایشان را نشان دهم. من فقط بچه‌های تهران را نمی‌بیینم بلکه کودکان زاهدان، ‌سیستان و بلوچستان، خوزستان و... را هم می‌بینم. تلویزیون و ‌آموزش و پرورش باید در کنار هم کار و به هم کمک کنند چرا که به‌تنهایی نمی‌توانند کار موثری را پیش ببرند. با همکاری این حوزه‌ها می‌توان علاوه بر آموزش نتیجه هم گرفت.

شما در شهرستان‌های مختلف اجرا کرده‌اید، چه تفاوتی میان کودکان ساکن در تهران با کودکانی که در شهرستان زندگی می‌کنند وجود دارد؟

کودکان شهرستانی به این دلیل که امکانات و بار برنامه‌های فرهنگی در اختیارشان بسیار کم است فقط با تلویزیون ارتباط برقرار می‌کنند اما اگر کودکی در تهران اراده کند صد موسسه و انواع و اقسام سی‌دی‌ها را در اختیار خواهد داشت. بچه‌های نخبه زیادی در شهرستان وجود دارند که نباید آن‌هارا دست‌کم گرفت البته آن‌ها کمی محجوب‌تر و آرام‌تر‌ند و این‌ها به ژن خانوادگی برمی‌گردد و این‌که خانواده چه رفتار و تربیتی با آن‌ها دارند. همه بچه‌های کشور ما قابل تحسین هستند.

با وجود علاقه‌مندی کودکان به فضای مجازی چطور آن‌ها را به تلویزیون جذب می‌کنید؟

امروزه جذب کودکان به تلویزیون کار سختی است به‌همین نسبت هم ساخت برنامه هم کار دشواری خواهد بود. نباید کودک را نفی کرد بلکه پله‌پله با چیزهای ساده‌تر آشنایشان کرد و نحوه استفاده را به آن‌ها آموخت. نباید برای جشن تولد کودک بهترین گوشی همراه را گرفت، این خطرناک است. بهتر است کاملا صادقانه با او رفتار کنیم تا او بپذیرد. باید ذره‌ذره به تناسب سن و با کمک مشاور فرزند را هدایت کرد.

با شما در طول اجراها و برنامه‌سازی‌هایتان شوخی‌هایی هم شده بود. آیا از آن شوخی‌ها ناراحت شدید؟

به‌هیچ وجه ناراحت نشدم، شوخی‌هایی را در برنامه «خنده بازار» دیدم که افرادی ادای من را درمی‌آوردند. این شوخی‌ها نشان می‌داد که برنامه من دیده شده است البته ادای من را در نیاوردند بلکه ادای برنامه من را در آوردند و کاری که من در برنامه انجام می‌دادم را بزرگنمایی کردند. من نیز از آن بازیگر دعوت کردم و از او خواستم با همان شیوه چند دقیقه بچه‌ها را سرگرم کند. در کار ما غرور جایی ندارد و اگر کسی مغرور باشد با سر به زمین می‌خورد. متاسفانه یکی از همکارانم مغرور شد و احساس کرد که اگر عمو قناد هم نباشد ما برنامه را ادامه می‌دهیم و ادامه دادند اما در آخر نتیجه خوبی نگرفتند و ناگهان اتفاقی افتاد که در آن هشت سال نیفتاده بود. من از خبرنگاران خواهش می‌کنم که در برنامه‌های تلویزیونی تفحص و ما را از نقطه ضعف و قوتمان آگاه کنند تا بتوانیم بهتر به هم صنفی‌های خودمان خدمت‌رسانی کنیم.

شما پیش‌تر تجربه بازیگری داشته‌اید الان پیشنهادی برای بازی ندارید؟

من قبلاً درسریال «همسران» بازی کرده‌ام. در ضمن دو فیلم سینمایی «همه دختران من» و «شهر در دست بچه‌ها» را داشته‌ام. اگر در کاری به‌عنوان بازیگر حضور داشتم باز هم به نوعی در ارتباط با کودکان بوده است. الان بازی در نمایشی را به من پیشنهاد داده‌اند اما وقتم محدود است و فرصت برای پذیرش این پیشنهاد ندارم. اگر پیشنهاد خوبی موجود باشد و در صورتی که مربوط به حوزه کودک باشد آن را می‌پذیرم.