امیرحسین علم‌الهدی

قبول کنیم‌ که صداوسیما دیگر نمی‌تواند در حوزه رسانه فعال مایشا باشد و با نگاهی واقع‌گرا و بدون حب و بغض‌های سیاسی صداوسیما همانند سایر نهادها، رسانه‌ها و... فرهنگی، هنری، آموزشی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و ورزشی نیاز به یک بازتعریف دارد و این بازتعریف بدون تأسیس تلویزیون بخش خصوصی با رعایت مصالح نظام نمی‌تواند تفسیر شود.

نمونه بارز این نیاز ضروری وضعیت سینما در ایران است که سال گذشته با وجود تبلیغات شبکه جم، یک فروش و مخاطب رؤیایی به نسبت سال‌های گذشته خود سینما داشت (سال ۹۲ فقط هفت‌ میلیون نفر به سینما رفتند و در سال ۹۵ با تبلیغات گسترده شبکه جم این میزان ‌مخاطب به ۲۵‌ میلیون نفر رسید). امسال با تمام‌ حسن‌نیتی که تلویزیون برای‌ پخش تیزرهای فیلم‌های سینمایی از خود نشان داده است که جای قدردانی دارد اما مشکل تلویزیون، نداشتن بیننده است و این «درد» دهه اخیر تلویزیون دارد به فعالیت‌های دیگر سرایت می‌کند و طبیعی است که صاحبان کالا حال چه اقتصادی، صنعتی، خدماتی و فرهنگی نیاز به توجه مخاطب به رسانه‌ای به نام تلویزیون دارند و حال که تلویزیون انحصاری ایران فاقد بیننده  بالا است، طبیعی است که میزان فروش این‌ کالاها دچار تغییرات خواهد شد.

سینمای ایران در سه ماه گذشته با کاهش مخاطب مواجه شده است و البته هنوز این کاهش معنادار به نسبت سال گذشته نیست اما اگر بخواهد سینمای ایران در ۹ ماه آینده بخشی از نگرانی‌های خود را رفع كند، بالطبع تلویزیون نمی‌تواند نقش مؤثر خود را در معرفی و تبلیغات فیلم‌ها بازی کند و با توجه به ترکیب فیلم‌های در نوبت اکران و در حال ساخت ممکن است تا پایان سال مواجه شویم با کاهش معنادار مخاطب و این ارزیابی اصلا ارزیابی خوبی برای توقف رونق چند سال گذشته در سال ۹۶ نخواهد بود!

سینمای ایران باید نسبت به تعریف و نقش متقابل تبلیغاتی خود با تلویزیون اقدام ‌عاجل كند و سهم بیشتری از تبلیغات در فضای مجازی را از آن خود کند و متولیان عزیز هم به نظر می‌رسد چاره‌ای ندارند که نسبت به شکستن تابوی «تأسیس تلویزیون بخش خصوصی» اقدام كنند تا این کشتی به‌گل‌نشسته بتواند نسبت به رونق بخش‌های مختلف کشور سهم خود را به درستی تعریف کند. ایران می‌تواند با استناد به تجارب سایر کشورها از پتانسیل بخش خصوصی در فعالیت‌های مستقل صداوسیما استفاده كند و با تأسیس شبکه‌های خصوصی خود را به صورت جدی‌تر در سهم‌خواهی در زمین بازی رسانه‌ها بازتعریف كند.

باید منتظر بنشینیم تا ارزیابی روشن‌تری از وضعیت سینما در شش‌ماهه اول امسال داشته باشیم. در صورت عدم استراتژی روشن در پیداکردن راهکارهایی در حوزه تبلیغات و اطلاع‌رسانی سینما و تولیدات کیفی برای شش‌ماهه دوم، ممکن است کاهش مخاطبان سینما در پایان سال ۹۶ به نسبت سال ۹۵ به تعداد معناداری برسد و این خبر خوبی برای سرمایه‌هایی که در حال ورود به بخش زیرساخت (ساخت سالن سینما که در دو سال گذشته رونق گرفته است) و تولید فیلم در سینما هستند، نیست. سرمایه به دنبال زایش و افزایش خود است و معنای آن در سینما یعنی افزایش مخاطب و فروش و سیاست اصلی در همه ابعاد سینما باید احترام به «سرمایه» با سیاست‌های افزایش مخاطب و فروش در سینما باشد.