فیلم «نفس»، به کارگردانی نرگس آبیار، به‌عنوان نماینده سینمای ایران در اسکار ٢٠١٨ معرفی شد، هرچند که به فهرست نهایی فیلم، در کنار سه فیلم «رگ خواب»، «مالاریا» و «نفس»، فیلم «ویلایی‌ها» (منیر قیدی) هم راه یافته بود که درنهایت «نفس» در رأی‌گیری با اکثریت آرا برگزیده شد.روزنامه قانون با نرگس آبیار، کارگردان فیلم «نفس»، گفت‌وگو کرده که بخشهایی از آن را می‌خوانیم:

‌ واکنشتان به انتخاب فیلم «نفس» از سوی هیئت ایرانی معرفی نماینده سینمای ایران در اسکار چیست؟

انتخاب فیلم «نفس» به‌عنوان نماینده سینمای ایران برای خودم اتفاق بسیار خوبی است و افتخار می‌کنم که این فیلم از سوی اعضای محترم هیئت، انتخاب و معرفی شد، هرچند که معتقدم فیلم «نفس» تنها فیلم شایسته سال گذشته سینمای ایران نیست و معتقدم تمامی ١٠ فیلم معرفی‌شده در سال گذشته تاکنون افتخارآفرین و هر یک واجد شایستگی بودند. بااین‌حال نمی‌توانم خوشحالی خودم را پنهان کنم و خدا را شاکرم که فیلم «نفس» در چنین موقعیتی قرار گرفت.

شما، نخستین کارگردان زن در سینمای ایران هستید که فیلمتان به‌عنوان نماینده سینمای ایران در اسکار انتخاب شده است. با توجه اینکه در بخش‌های مختلف مدیریتی در جامعه، مقاومت‌هایی برای حضور زنان فعال و شایسته در پست‌ها و مناصب مدیریتی دیده می‌شود، از این نظر موفقیت یک زن فیلم‌ساز حائز اهمیت است. تحلیل شما دراین‌باره چیست؟

من از این نظر واقعا خوشحال هستم که موقعیتی پیش آمد تا بخشی از توانمندی‌های زنان ایران دیده شود، هرچند که بهتر از من می‌دانید که پیش از این فیلم‌سازان زن ما مانند رخشان بنی‌اعتماد، تهمینه میلانی، پوران درخشنده و دیگران چقدر تلاش کرده‌اند تا چنین مسیر پرپیچ‌وخمی هموار شود. خوشبختانه دانه‌های این تسبیح روزبه‌روز در جامعه ایران کامل‌تر می‌شود و موفقیت هر زنی، بر زن دیگر تأثیر می‌گذارد.

طبیعی است که امروزه حقوق زنان از سوی بخش‌های مختلف جامعه بیش از پیش رصد می‌شود و کوچک‌ترین درخشش‌ها نادیده گرفته نمی‌شوند، چون فکر می‌کنم شرایط برای ابرازوجود زنان در جامعه خیلی سخت است، چون باید تلاش مضاعف کنند تا اعتماد جامعه را جلب کنند. بنابراین حتی اگر به‌جای فیلم «نفس»، فیلم «ویلایی‌ها» هم چنین موفقیتی را کسب می‌کرد، بدون‌شک، هم خوشحال می‌شدم و هم حمایت می‌کردم.

‌ «نفس»  به مسائل و مشکلات کودکان و تبعات ویرانگر جنگ می‌پردازد و با توجه به موقعیت پرالتهاب جهان امروز؛ مثل جنگ‌های ویرانگر سوریه، میانمار و ظلم‌هایی که ناشی از جنگ در جهان رخ می‌دهد، شما به‌عنوان فیلم‌ساز زن مسلمان که فیلمی ضدجنگ ساخته‌اید، به نظر می‌رسد فیلمتان مورد توجه قرار گیرد. نظرتان چیست؟

ببینید نمی‌دانم واژه ضدجنگ چگونه و از کجا رایج شد، اما مدت هشت سال جنگی ناجوانمردانه به کشور ما تحمیل شد. گفت‌وگویی از سردار باقری دیده‌ام که ایشان بیان می‌کرد صدام مورد حمایت زیاد کشورهای بزرگ قرار گرفته بود و با اینکه در سال ١٣٦٤ ایران، ٤٠٠ هواپیمای نظامی عراق را نابود کرده بود، اما همچنان ٧٠٠ هواپیمای نظامی و کلی تجهیزات و ادوات جنگی داشت، درحالی‌که در آن مقطع توان نظامی‌مان كاهش يافته بود.حالا سؤال من این است که چرا ما باید در فیلم‌هایمان تبعات جنگ را پنهان کنیم. من می‌خواهم بگویم جنگ بهترین‌های کشورمان را از ما گرفت و چرا هر فیلمی که تبعات جنگ را نشان می‌دهد به آن عنوان ضدجنگ می‌دهیم. قطعا اگر عمری باشد، من باز هم درباره جنگ فیلم می‌سازم. نمی‌توانم رنج ملت ایران را نادیده بگیرم.من در «نفس» دو برهه مهم تاریخی بعد از انقلاب اسلامی ایران را از زاویه بدون قضاوت یک دختربچه به نمایش گذاشتم. درعین‌حال در «نفس» تنوع فرهنگی، اجتماعی و اعتقادی مردم ایران وجود دارد. سعی کرده‌ام فیلم در ستایش صلح عزتمندانه باشد و با همه این رویکردها که اقتباس از یک رمان است، من این فیلم را نه متعلق به خودم، بلکه متعلق به گروهی که با من در ساخت آن همکاری داشتند، به سینمای ایران و به مردم ایران می‌دانم. از اعضای محترم هیئت انتخاب فیلم‌ها براي اسکار هم نهایت تشکر را دارم.

‌ فکر می‌کنید این فیلم موفق شود و در میان فهرست پنج نامزد بهترین فیلم اسکار قرار بگیرد؟

این به موارد زیادی مرتبط است که در آن بخش‌ها هم باید بتوان موفق عمل کرد و خب این آرزوی بزرگ من هم هست که اتفاقات خوب بیفتد.

‌برخی‌ها منتقد فیلم شما هستند. پاسختان به آنها چیست؟

من معتقدم که اگر فیلمی منتقد نداشته باشد، بی‌خاصیت است و همیشه هم بهترین فیلم‌های دنیا منتقدانی داشته‌اند و کسانی هم بوده‌اند که فیلم‌های آنها را دوست نداشته‌ باشند، بنابراین به نظرم این یک اتفاق طبیعی است.