فرهاد توحیدی، فیلمنامه نویس و داور بخش سینمای ایران جشنواره فیلم شهر گفت: «حدود دویست سال است که جنس مسئله ما با شهرنشینی عوض شده است، شاید از دهه ۳۰ به بعد. در این ۶۰ سال اخیر بحث سبک زندگی و پایبندی به قالب‌های سنتی یا تقابل سنت و مدرنیته در قالب زندگی شهری خود را بیشتر نشان داده است. همه شهرهای بزرگ ما بعد از دهه ۳۰ شروع به پوست اندازی کردند و مثلا ساخت اولین مجموعه‌های آپارتمانی در تهران از اواخر دهه ۳۰ و اوایل دهه ۴۰ شروع می شود.»

او درباره تغییر شکل شهرنشینی بیان کرد: «تبدیل شدن خانه به آپارتمان دغدغه‌هایی مثل محرمیت و اشراف خانه‌ها به یکدیگر و … را ایجاد می‌کند. از طرف دیگر توسعه کشور رشد حاشیه‌نشینی و آسیب‌زا بودن آن را ایجاد کرده است بنابراین ما چالش‌هایی داریم که از نگاه من هیچ وقت برطرف نشده و همچنان در یک دوره برزخ به سر می‌بریم. نه می‌توانیم بگوییم جامعه شهرنشین داریم نه می‌توانیم بگویم سنتی است. هنر، فرصتی است برای طرح چالش‌هایی از این دست و سینما بهترین محمل است برای به جریان در آوردن این پرسش‌ها بنابراین فیلم شهری فیلمی است که موضوعات آن به زیست خاص شهری مربوط باشد و نه فقط روایت قصه در چند لوکیشن داخلی و خارجی واقع در یک شهر.»

این فیلمنامه نویس همچنین گفت: «فیلم شهری لزوما فیلم تلخی نیست و قصه‌های ملودرام یا کمدی هم در شهر اتفاق می‌افتند. حتی در آثار کمدی قبل از انقلاب مثل مجموعه فیلم‌های «صمدآقا» می‌توان تقابل بین شهر و روستا را دید، پس به نوعی آن هم فیلم شهری است. در هر دوره‌ای به شیوه متفاوتی به شهر پرداخته شده است مثلا در برخی فیلم‌های قدیمی این کلیشه را مرور ‌می‌کردند که شهر جای آدم‌های خرابکار است و زندگیِ پر از صفا و صمیمیت را تنها در روستا می‌توان جست که این هم یک نوع از سینمای شهری است. مهم این است ما بفهمیم در شرایط فعلی به چه فیلم شهری و با کدام دغدغه ها نیاز داریم. فیلمی جدید مثل «فروشنده» هم تا بن دندان شهری است و چالش هایش مطابق با زندگی امروز است بنابراین شهر در تاریخ سینمای ایران همواره به عنوان یک عنصر مهم وجود داشته است.»