پادشاه فصل ها پاییز برای اهالی سینما خیلی هم پادشاه نیست و بیشتر شبیه پیاده های سیاه رنگ صفحه شطرنج پدربزرگ هاست.به گزارش ایمنا، به نظر می رسد اهالی فرهنگ و هنر در ایران پوست کلفتی دارند که با این همه بی مهری و کج سلیقگی، هنوز چراغ هنر این مرز و بوم را روشن نگه داشته اند.  سینمای ایران هفت سرگروه دارد که فیلم ها به صورت زیرگروه هر یک از این ۷ گروه اکران می شود. در قوانین هر گروه سهم اکران مشخصی دارد و با توجه به سالن های سینمایی محدود در هر دوره تعداد فیلم مشخصی می تواند در سالن ها نمایش داده شود. 

امسال هم مثل هرسال خوب شروع کردیم. هر سرگروه در عید یک فیلم اکران کرد و فیلم ها به قدر کافی زمان و فضا در اختیار گرفتند تا هر آنچه در چنته دارند را برای مخاطبان رو کنند. با شروع فصل پاییز حجم بسیار بالایی از فیلم های سینمایی در سالن ها اکران شدند و دیگر رقابت بر سر موضوع و ایده و کیفیت فیلم نیست! رقابت، رقابت گرفتن سانس و سالن و وقت نمایش است که سینما را  بیشتر شبیه جبهه های جنگ پارتیزانی کرده تا یک فضای آرام برای اندکی فراغ بال و دیدن و لذت بردن.  اعتراض ها و گفتگوها بر سر این روند فرساینده هر ساله داغ داغ تر می شود است و هر کدام از فیلم سازان به شکلی معترض اند. فیلم های دولتی داد آی دیده نمی شویم سر داده اند و خصوصی ها از عدم برگشت سرمایه به فغان آمده اند. 

علیرضا داوودنژاد که فیلم «فراری» او در پشت اکران پاییزی گیر کرده است می گوید سینمای ایران به بن بست رسیده و فیلم سوزی در نیمه دوم هر سال به دلیل حضور انبوه فیلم ها و سالن های کم سینما و کوتاه بودن زمان اکران امری طبیعی است. به باور او پیامد این وضع یک جنگ گلادیاتوری تمام عیار است.منصور لشکری قوچانی که تهیه کننده «قاتل اهلی» مسعود کیمیایی است و پرسابقه در سینما، به این جریان اعتراضات شدیدی کرده است. تهمینه میلانی هم معترض شده و بعید نیست فیلم سال آینده اش را از روی این معضل بسازد!

سینمای ایران برای زنده ماندن و نجات از این منجلاب رقابت بخش خصوصی و دولتی چاره عمیق و اساسی می طلبد. نتیجه این روند چیزی جز انحطاط سینمای ایران نخواهد بود. سینمایی که فیلمسازش به فکر نان شب باشد و دعوا برای به دست آوردن حداقل حق خود، دیگر به دنبال نشان دادن قصه و درد مردم در فیلمش نیست و آن وقت چگونه می توان مخاطبان را راضی کرد که به سینماها بیایند و هنر هفتم را تنها نگذارند؟