شایان فیلم: یک نویسنده وکارگردان سینما به عملکرد مسئولین گروه سینمایی «هنر و تجربه» برای اکران نکردن فیلمش اعتراض کرد. به گزارش شایان فیلم، دکتر شاهپور شهبازی در نامه ایی خطاب به جامعه ی سینمایی ایران نوشته است:

«سال گذشته شورای داوران سینمای "هنر و تجربه" با اکران فیلم "در میان دیوارها" مخالفت کرد. چرا؟ فیلم "در میان دیوارها" یک فیلم صد در صد مستقل است که با بودجه ی شخصی، بدون حمایت هیچ نهاد دولتی یا خصوصی، با کمترین امکانات و سخت ترین شرایط، تولید شده است. این فیلم فقط یکبار به همت مسئولین "خانه سینما" به نمایش عمومی در آمد که صمیمانه و صادقانه از حمایت آنها سپاسگزارم.

از میان جامعه ی سینمایی و منتقدان تنها یک منتقد، آقای امید رنجبر، یادداشت محبت آمیزی را در دفاع از فیلم نوشتند. سپس در یک اقدام فردی و مستقل در نامه ایی خطاب به مدیر و مسئول سینمای هنر و تجربه، آقای علم الهدی، از حق اکران فیلم " در میان دیوارها" دفاع کردند که صمیمانه از ایشان نیز بسیار ممنونم. غیر از این حمایت و حمّیت فردی، هیچ پاسخ یا عکس العملی از سوی این نهاد، و هیچ حمایت فردی و جمعی تا کنون از طرف جامعه ی سینمایی در دفاع از حق اکران این فیلم؛ ابراز یا انجام نشده است. 

پرسش این است؛ در حالی که نمایش انبوه فیلم های سخیف تمام عرصه های چشم را در ایران پر کرده است، چرا شورای داوران  سینمای "هنر و تجربه"  فیلم مستقل " در میان دیوارها" را از حقِ اکرانِ محدود هم محروم می کند؟ چرا؟

نام و کارنامه ی سینمایی قابل توجه اعضای روشنفکر و دست به قلم شورای "سینما ی هنر و تجربه" بر جامعه ی سینمایی ایران پوشیده نیست. فیلم "در میان دیوارها" نیز در مورد یکی از همین اهالی سینما است. فیلم داستان یک روشنفکر سینما را روایت می کند که به معیارهای صد من یک غاز عمومی تن نمی دهد و به همین دلیل سرنوشت تراژیک دارد. موضوع فیلم، صداقت روشنفکران واقعی سینما و ریاکاری پهلوان پنبه های روشنفکرنماست که بیشترین سهم را در تحکیم مناسبات آلوده دارند.

پرسش این است؛ به فرض قبول کیفیت حداقلی فیلم در روایت و کارگردانی، آیا تمام فیلمهای اکران گرفته در" سینماهای هنر و تجربه" از کیفیت حداکثری برخوردارند؟ معیار تعیین این حداقل و حداکثر چیست؟ در چهل سال گذشته چند نمونه ی مشابه از این نوع فیلم ها که مخاطب اصلی آن سینماگران هستند، تولید شده است؟ آیا مخاطب و سینماگران ایرانی حق ندارند، فارغ از تولیدات انبوهِ فله ایی که با انواع و اقسام رانت ها، لابی ها و بودجه های مستقیم و غیر مستقیم دولتی تولید می شوند، در معرض نوع "نگاه دیگری" از روایت، فهمِ جهان، انسان و زندگی  قرار بگیرند و از حق اکران محدود برخوردار باشند؟

فیلم "در میان دیوارها"  متاسفانه به دلیل مشکلِ بودجه، دارای پخش کننده‌ی حرفه‌ایی داخلی و خارجی نیست و سرنوشت آن تا تغییر شرایط کنونی نامشخص باقی خواهد ماند. فیلم تمام مراحل اداری برای نمایش در "سینمای هنر و تجربه" را طی کرده است اما تا کنون نتیجه ایی حاصل نشده است. بنابراین از پیش محکوم به شکست مادی و معنویی شده است و هم اکنون سازندگان آن در حال پرداخت بهای این شکست با پوست و گوشت و استخوان هستند. با وجود پذیرش این باخت و شکست؛ با همین امکانات محدودم به اعتراض ادامه خواهم داد. می نویسم؛ تا خاطره ی عدم اکران فیلم " در میان دیوارها" در حافظه ی جمعی جامعه ی سینمایی از بین نرود.

اهل لابی گری در راهروهای التماس و ندامت، یا سیاسی کاری های هوشمندانه و ریاکارانه  نیستم. به روش خودم اقدام می کنم. فقط می نویسم تا بالاخره صدای جامعه ی شریف سینمایی را همراه و همصدا در اعتراض به این بی عدالتی بی بدیل کنم.

فیلم "در میان دیوارها" ممکن است، هیچگاه بر پرده ی سینما به نمایش در نیاید اما مطمئنا خاطره ی امضاء ی کسانی که به عدم اکران فیلم "در میان دیوارها" آری گفتند وکسانی که به دلیل ملاحظه کاری های رفاقتی، اخلاقی یا سیاسی در مقابل این بی عدالتی سکوت کردند، از خاطر نخواهد رفت. اعضای" شورای سینمای هنر و تجربه" نیز باید در آینده، به خاطر این داوری غیر عادلانه، به وجدانِ جامعه ی فرهنگی، هنری سینما پاسخ گو باشند. »