ابوالفضل جلیلی، کارگردان سینما و فیلمنامه‌نویس که تجربه اکران فیلم «رقص خاک» را در سینمای هنر و تجربه داشته، درباره نحوه عملکرد این گروه سینمایی گفت وگویی با صبا کریمی در روزنامه قدس کرده که بخش هایی از آن را با هم مروز می کنیم:

جلیلی  در ابتدای سخنان خود با اشاره به اینکه بررسی مسائل سینمایی نیازمند نگاه کلان در حوزه فرهنگ است، در این باره اظهار کرد: وقتی می‌خواهیم به مقوله سینما بپردازیم، نیازمند این هستیم که در ابتدا مقوله فرهنگ را مورد بررسی و مداقه قرار دهیم. متأسفانه در فرهنگ ما این‌گونه است که اگر چیزی برای ما منفعتی داشته باشد، از آن تعریف می‌کنیم و راضی هستیم و اگر نفعی برای ما در آن داستان نباشد، آن را نفی می‌کنیم و به آن انتقادات بسیاری را وارد می‌دانیم. این اتفاق در مورد هنرمندان هم هست. به طور مثال اگر سینمای هنر و تجربه فیلم مرا نمایش داد، من طرفدار آن هستم ولی اگر از اکران آن جلوگیری کرد، من هم سیل انتقادات را به سوی آن روانه می‌کنم و علیه آن حرف می‌زنم. ابتدا باید این مسئله را اصلاح کنیم و با نگاه حیثیت ملی به این‌گونه مسائل نگاه کنیم نه با حیثیت فردی.

وی در ادامه افزود: نکته بعدی این است که برخی گفته‌اند سینمای هنر و تجربه تبدیل به محفل شده است. حتی اگر چنین شده باشد، اصلاً چه اشکالی در این موضوع هست. به نظر من خیلی هم خوب است که ما محافلی تشکیل دهیم و هزینه‌هایی را هم صرف کنیم و سالی دو سه فیلمساز وارد سینما کنیم. این حرف غلطی است که بگوییم سینمای هنر و تجربه یک محفل برای تعداد محدودی ایجاد کرده است. این اصلاً بد نیست زیرا این تعداد محدود همان‌هایی هستند که می‌خواهند روشنگری و روشن‌نمایی کنند و راه را نشان دهند. به نظر من برپایی چنین گروهی اتفاق بسیار خوبی بوده است و علی‌رغم نارضایتی‌هایی که همواره در حوزه فرهنگ و هنر داشتم اما این مقوله هنر و تجربه اتفاق بسیار خوبی بود.

این کارگردان در بخش دیگری از سخنان خود عنوان کرد: متأسفانه ما همیشه برای به‌روزشدن ۵۰ سال با دنیا فاصله داریم و از آن‌ها عقب هستیم. مقوله هنر و تجربه هم بدین شکل است. به طور مثال در فرانسه و یا دیگر کشورهای اروپایی پنجاه شصت سال پیش چنین گروه‌های نمایش فیلم بوده است و در خود پاریس هر لحظه هر فیلمی از هر کجای جهان را می‌توانید ببینید؛ از سینمای ویتنام گرفته تا ایران، تایوان، افغانستان و غیره. وقتی هم وارد سالن می‌شوید، شاید فقط ۱۰ نفر در سالن مشغول تماشای فیلم باشند. پس دولت فرانسه هم باید مورد انتقاد قرار بگیرد که فقط برای ۱۰ تماشاچی سینمای کشورهای دیگر را به فرانسه آورده است؟!

جلیلی  در ادامه افزود: موضوع اینجاست که سیاست فرهنگی آن‌ها مبتنی بر این است که می‌خواهند مردمشان را تربیت کنند، مردمشان جهانی فکر کنند و همه جای دنیا را بشناسند. گروه هنر و تجربه هم باید در نهایت به اندازه‌ای قوی شود که فیلم‌های هنر و تجربی دیگر کشورها را هم نمایش دهد، حتی اگر ۳ نفر در هفته فیلم را ببینند زیرا رسالت و هدفش مشخص است.

جلیلی درباره عملکرد هنر و تجربه در طول مدت فعالیتش یادآور شد: متأسفانه در حوزه فرهنگ هیچ مسئولی مسئول نیست. عملکرد کلی هر بخش را هم باید منوط به اتفاقاتی که رخ می‌دهد، دانست و اگر اتفاق ناگواری نیفتد همه چیز خوب پیش می‌رود. اما زمانی اتفاقاتی می‌افتد که عملکرد گروه‌ها را هم تحت‌الشعاع قرار می‌دهد؛ همانند اتفاقاتی که درباره موسیقی و کنسرت‌ها افتاد و از اجرای بسیاری آن‌ها ممانعت شد. وقتی از جای بالاتری با مشکل مواجه هستیم، نمی‌توان عملکرد مسئول مربوطه را بررسی کرد. گروه هنر و تجربه هم عملکرد نسبتاً مثبتی داشته است و بر همین اساس می‌توان سیاست‌های حاکم بر آن را مثبت ارزیابی کرد. ضمناً نباید فراموش کنیم که فیلم‌های خوبی در این گروه به نمایش درآمده است و باید سینمای مستقل را حمایت کرد.

او  درباره اکران فیلم‌های خارج از گروه هنر و تجربه در این بخش تصریح کرد: به نظر من هر اتفاقی که سطح بینش مخاطب را بالا ببرد، چه در هنر و تجربه و در چه در سینمای تجاری، اتفاق مثبتی است و باید از آن استقبال کرد. نباید این گروه‌ها را از هم تفکیک کرد زیرا همه در پی یک هدفیم و آن هم ارتقای سطح بینش و نگاه مخاطب ماست. درباره گروه هنر و تجربه باید بگویم من از شیوه عملکرد و نوع نگاه امیرحسین علم‌الهدی بسیار راضی‌ام چون او طبق این شعر معتقد است «رهرو آن است که آهسته و پیوسته رود» و بر همین مبنا عملکرد درستی دارد و کارهایش را با برنامه‌ریزی دنبال می‌کند.