عبدالحسن برزیده گفت: راه حل بیرون ماندن از دام تکرار در آثار سینمایی حذف برخی از جشنواره‌ها است و به اعتقاد من بسیاری از جشنواره‌های گوناگون باید تعطیل شوند. وقتی مدیری در جایگاهی قرار می گیرد اشتباهات مدیر قبل را ادامه می دهد و ترس از حذف برنامه های قبلی را دارد، به اعتقاد من بعضی اوقات تعطیل کردن خیرش بیشتر از ادامه دادن راه اشتباه است.

عبدالحسن برزیده کارگردان فیلم «مزار شریف» ، درباره ساختار فیلم شهری و ژانربندی‌ها در سینما، اظهار کرد: با توجه به اینکه، ژانر بندی سینما سابقه تاریخی دارد همانند، ژانر پلیسی، جنایی، وحشت و جنگ به مرور زمان ژانرهایی اضافه شد که با یکدیگر ادغام و ترکیب شدند. به عنوان مثال فیلمی که در ژانر جنگ با محوریت کودک و نوجوان ساخته می‌شود هم می‌تواند در جشنواره دفاع مقدس شرکت کند و هم جشنواره کودک. البته این مسئله مشکلی ایجاد نمی‌کند، زیرا هر جشنواره از منظر و سیاستگذاری های خاص خودش آن فیلم را تحلیل و بررسی می کند.

وی ادامه داد: اما درباره فیلم شهری، خیلی ژانر به معنای ژانر دفاع مقدس نمی توانیم برای آن متصور شویم. معمولا فیلم هایی که در روستا، کوه، جنگل و طبیعت یا شهر اتفاق می‌افتد، قاعدتا فیلم‌های شهری می‌گویند ولی فیلم‌هایی که با عنوان موضوعات شهری هم می‌بینیم به نوعی ژانر اجتماعی در آن دخیل بوده است.

برزیده درباره توضیح بیشتر در ارتباط با فیلم اجتماعی و اینکه چقدر از این دست آثار می‌توانند شهری محسوب شوند، تصریح کرد: فیلم شهری از فیلم اجتماعی قابل تفکیک اما، کار سختی است. به یاد دارم که در دوره اول جشنواره فیلم شهر به عنوان داور حضور داشتم در آنجا درباره نوع و موضوع بندی فیلم‌ها می‌پرسیدیم و توضیح دادند، قرار بود فیلم‌هایی مورد پذیرش قرار گیرد که به شهرنشینی ارتباط دارد.

کارگردان «فیلم مزار شریف» افزود: ما موضوع فیلم شهری را هم در آثار بین الملل مشاهده می‌کنیم، که به مشکلات، معضلات و نقاط قوت و ضعف شهر می پردازند و با حمایت‌های دولتی و همچنین شهرداری روبه رو هستند. البته در کشور ما محدودیت‌های زیادی در این زمینه وجود دارد، اگر با حمایت‌های دولتی یا شهرداری اقدام به تولید، فیلم‌هایی با فرهنگ شهرنشینی و تبلیغ یا نقد و تحلیل آن شود. بسیار خوب است منتها این اتفاق رخ نمی دهد و تولیداتی که توانایی برگزاری جشنواره تخصصی را داشته باشد، وجود ندارد. در نتیجه ملغمه ای از مجموعه فیلم های که در ژانرهای مختلف(کمدی، پلیسی، اجتماعی، جنگ، سیاسی و…) است، در قالب فیلم شهر، می‌بینیم.

کارگردان فیلم «پرواز خاموش» درباره اصطلاح سیاه نمایی گفت: به اعتقاد من، استفاده از واژه سیاه نمایی بیشتر سیاسی است تا تحلیل و نقد هنری. نقد هنری هیچ‌گاه کلی گویی نمی‌کند. مثلا راجع به فقر فیلمی ساخته می‌شود، زیرا در بخشی از جامعه فقیر است و مشکلاتی دارد فیلمساز یا هنرمند سراغ آن رفته که مشکلات را گوشزد کند و توجه مردم را به آن سمت بکشاند. اما کسانی هم هستند که برای مطرح شدن فیلم هایی می سازند که تصویر ناخوبی از ایران ارائه دهند. البته تفکیک اینها کار سختی است و باید نیت خوانی کرد. به اعتقاد من، ۹۰ درصد هنرمندان قصد سیاه نمایی ندارند بلکه با نشان دادن واقعیت های تلخ، قصد چاره سازی از آن مشکل و معضل را دارند.