محمد شیروانی کارگردان فیلم‌های کوتاه و مستندی همچون «گیلاس‌هایی که کمپوت شدند» و «رییس جمهور میرقنبر» در نامه سرگشاده‌ای که خطاب به رئیس جمهور نوشته است، تاکید می‌کند «پروانه ساخت و نمايش در ارتباط با گروه هنر و تجربه را كنار بگذاريد.» این فیلم‌ساز در خرداد سال ۹۴ در اعتراض به عدم نمایش فیلم‌هایش در ایران، همه فیلم‌های سینمایی و غیر سینمایی خود را روی وبگاه شخصی‌‌اش قرار داد. محمد شیروانی در نامه سرگشاده به ریس جمهور نوشته است:

اینک که سرگرم انتخاب کابینه دولت دوم‌تان هستید لازم دانستم سکوت طولانى‌ام را شکسته و سینه‌ام را در حمایت از سینماى خاک خورده این سال‌هاى ایران باز کنم.

مى‌دانم که فرصت خواندن این نامه را ندارید پس اشکالى نمى‌بینم که معاون اول جذابتان نامه را برایتان نقل کند. در ٣٩ سال گذشته سینماى ایران به همت تلاش انفرادى برخى از فیلمسازان، صاحب جایگاه بین‌المللى شد.  در ٣٩ سال گذشته سینماى داخلى ایران تبدیل به صنعت سینما نشد و هر بار با تغییر دولت‌ها رنگ عوض کرد و از نو بنا شد و محفلى باقى ماند. دولت‌ها بزرگترین مانع به وجود آمدن صنعت سینما و هنر سینما شدند. آنها به واسطه کنترل سفت و سخت توسط هیات‌هاى نظارت و ممیزى (بخوانید سانسور) این سینماى رنگارنگ را به سلیقه و میل چند نفر، یونیفرم یکدستى پوشاندند و نفسش را بریدند. چنین شد که از ابتداى دهه ٨٠ این جوان ٢٣ ساله (سینماى بعد از انقلاب) در اوج شکوفایى به سراشیبى پیرمغزى افتاد. کافیست بهترین فیلم‌هاى جشنواره دولتى فجر از سال ١٣٨٠ تا امروز را مرور کنید و مقایسه کنید با خروجى متنوع سال ١٣۶۵ در اوج جنگ ایران و عراق و یا شکوفایى ناپایدار سینماى ایران در طول سالهاى ٧۶ تا ٧٩.  ٣٩ سال است سعى شده تا سینماى ایران مدلى آرمانى و تعالى بخش ارائه دهد از «سینماى تمیز» با حجاب اخلاق‌گرایى و پرهیز از جذابیت‌هاى زمینى. اما آیا مگر می‌شود با برخورد فرمایشى و کالبدى به سینماى شفابخش رسید؟

عمیقا معتقدم آفرینش یک فیلم حرکتى است معنوى و هربار این حضور و خلوص را پشت چشمى دوربین، بیش از گذشته حس کرده‌ام. حرکت میان تردید و یقین؛ فیزیک و متافیزیک را. چطور می‌شود این رویداد هنرى را پیشتر توسط یک گروه ممیز در وزارت ارشاد در اتاق افسرده‌اى بدون نور و اکسیژن کافى با قطعیت به امضا رساند آن هم بدون حضور خالق اثر!

کدام ممیز عادل و منصفى، لحظه قطعى تأیید یا رد یک اثر هنرى را بدون لرزش دست امضا کرده است. وقت آن رسیده که این جوان بالغ چهل ساله با شک و تردید به پشت سر نگاه کند تا بى اشتباه‌تر به سمت آینده قدم بردارد. وظیفه اصلاح این فرزند بالغ ۴٠ ساله با شماست. دولت شما مانند ایالت‌هاى خودمختار عمل نکند. همه حق دارند اثر هنری‌شان را به جامعه ارائه کنند. اجازه دهید تا مردم خود بى‌واسطه‌تر انتخاب کنند.

خراسان رضوى زیر بار برنامه‌هاى فرهنگى هنرى دولت شما نمی‌رود. حوزه هنرى زیر بار نمایش فیلم‌هاى قانونى شما نمی‌رود. حداقل دولت شما اینگونه نباشد. تولیدکنندگان هنر و فرهنگ دیگر بعد از ٣٩ سال خوب می‌دانند که اصول و قانون اساسى جامعه چیست.

پس اجازه دهید زایش هنرى بدون دخالت و اما و اگر اتفاق بیفتد. سپس تصمیم بگیرید کدامیک از این نوزادان را حمایت کنید. هیات‌هاى ناظر و ممیز جنین‌ها را یا سقط می‌کنند یا شبیه خودشان می‌خواهند. گروه سینمایى هنر و تجربه دستاورد دولت اول شماست. ایده بسیار جذاب و لازمى بود این هنر و تجربه. اما با توجه به سالن‌هاى محدود و اکران محدودتر این نوع از فیلم، اندک مخاطبى فرصت پیدا میکند تا بیننده این آثار باشد. لااقل پروانه ساخت و نمایش را در ارتباط با این گروه کنار بگذارید. اگر روندى که تا کنون با گروه هنر و تجربه پیش گرفتید ادامه پیدا کند، سینماى مستقل و آلترناتیو ما بى رمق خواهد شد و این گروه ضد خود عمل خواهد کرد. در صورتى که اغلب پیشنهادهاى تازه به سینماى ایران می‌بایست از طرف این گروه باشد. امروز اما هنر و تجربه بیشتر شبیه به پژوهشکده‌هاى موسیقى عمل مى‌کند که گروه‌هاى محفلى، خلاق، و زیرزمینى را جذب سالن‌هاى ۵٠ نفره کردند و در نتیجه گروه‌هاى آزاد و مستقل به کمترین خود رضایت دادند.

در راستاى کوچک‌سازى دولت، وقت آن رسیده است تا این سینما بدون حمایت و نظارت دولت‌ها اداره شود. قدم اول می‌تواند حذف نظارت بر پروانه ساخت فیلم‌هاى سینمایى باشد چرا که فیلمنامه‌هاى بسیارى در راهروهاى وزارت ارشاد پیر شدند و هرگز ساخته نشدند. چه بسیار سرمایه‌هایى که انرژی‌شان صرف حاشیه شد و مى‌شود. اجازه دهید تا ناشرین خود با مؤلفین آثار کنار بیایند. خیالتان راحت باشد سینما آنقدر گران است که کسى سرمایه‌اش را به خطر نمى‌اندازد.

با درودها / از طرف محمد شیروانى

فرزند ناخلف سینماى ایران ( بخوانید ناتنى) و از فرزندان خلف عباس کیارستمى فقید ( بخوانید شهید که قربانى خطاى پزشکى شد )