روزنامه اعتماد نوشت: «موافق نيستم يك اثر و محصول هنري در قفسه بماند چون نه اين دوره، دوره ماندن اثري در قفسه است و نه هنرمندان اين دوره را بايد به اينجا رساند.» روزي كه اين اظهارات محمدمهدي حيدريان، رييس سازمان سينمايي در رسانه‌ها منتشر شد، بسياري از سينماگران به حذف واژه «توقيف» از ادبيات سينماي ايران اميدوار شدند. اگرچه بهانه اين حرف‌ها تشكيل شوراي بازبيني فيلم‌هاي توقيفي و رساندن برخي آثار به پرده سينماها بود، اما تجربه مديريت سينمايي در دولت يازدهم و دوازدهم نويد روزهاي روشن‌تري براي سينماگران داشت.

اين روزها با گرفتن راي اعتماد سيدعباس صالحي، وزير فرهنگ و ارشاد اسلامي از مجلس، انتظار مي‌رود سازمان سينمايي نيز مانند ديگر نهادهاي وابسته به اين وزارتخانه شفاف‌تر عمل كند، خروجي شوراي بازبيني فيلم‌هاي توقيفي مشخص و تكليف سينماگراني كه سال‌هاست چشم‌انتظار اكران عمومي‌اند، روشن شود. اما خبر رد شدن دو فيلمنامه سينمايي در روزهاي اخير نشان مي‌دهد سينماي ايران تا محقق شدن اين مطالبات راه زيادي در پيش دارد. «لاتاري» سومين فيلمنامه سينمايي محمدحسين مهدويان در آخرين روزهاي مرداد ماه نتوانست از سد شوراي پروانه ساخت عبور كند و در كمال ناباوري رد شد.

«اعضاي شوراي پروانه ساخت صلاح نديدند جوان خوش‌آتيه‌اي مثل آقاي مهدويان ورود به موضوعي كند كه ممكن است حاشيه‌هايي را به دنبال داشته باشد.» جمال شورجه به عنوان يكي از اعضاي اين شورا بدون ارايه توضيحاتي اين حرف‌ها را عنوان كرد. مهدويان هم ترجيح داد از خير ساخت اين فيلمنامه بگذرد و با همه زحماتي كه تا اينجا براي «لاتاري» كشيده، پرونده فيلمنامه بعدي خود را به جريان بيندازد. اما اين پايان ماجراي مخالفت‌ اعضاي شوراي پروانه نمايش با ادامه راه فيلمسازان جوان نبود. بعد از توقف «لاتاري» خبر رد فيلمنامه «متري شش‌ونيم» سعيد روستايي اين شايبه را تقويت كرد كه سازمان سينمايي در تغيير استراتژي خود و براي خلاصي از بند «توقيف»، مميزي‌ها را يك قدم به عقب رانده باشد.

با اين تفاسير از اين پس بيم آن مي‌رود تا بسياري از فيلمنامه‌هاي سينمايي زمان گرفتن مجوز با مشكل روبه‌رو شوند. اگرچه اين ترفند از هدر رفت سرمايه و انرژي بسياري از سينماگران جلوگيري مي‌كند اما به همان اندازه مي‌تواند انگيزه فيلمسازان جوان را، همان‌هايي كه در چهار سال اخير عرصه براي حضور و ظهورشان گسترش يافت، از بين ببرد.  روستايي و مهدويان همان فيلمسازاني هستند كه با «ابد‌و‌يك‌روز» و «ايستاده در غبار» سيمرغ‌هاي جشنواره سي‌وچهارم فيلم فجر را از آن خود كردند و اكران آثارشان اقتصاد سينماي ايران را رونق داد. كشف اين استعدادها بدون در نظر گرفتن برخوردهاي سليقه‌اي، حتما براي سينماي ايران هزينه داشته است. اين دو جوان در كنار بسياري از فيلم اولي‌ها كه در سال‌هاي اخير گل كردند، بايد در ادامه به نسل جوان سينماگران سر و شكل دهند.

جمشيد و نويد محمودي برادراني كه با «چند متر مكعب عشق» پديده جشنواره فيلم فجر شدند، صفي يزدانيان كه با فيلم «در دنياي تو ساعت چند است؟» تصويري تكرار نشدني از سينما براي‌مان ترسيم كرد، حميدرضا قرباني كه با «خانه‌اي در خيابان چهل و يكم» به سينماي اجتماعي سمت و سوي ديگري داد، جمال حاتمي با «لاك قرمز»، احسان بيگلري با «برادرم خسرو» و همه جوان‌هاي علاقه‌مند به سينما نبايد تنها به موفقيت فيلم‌هاي اول‌شان دلخوش بمانند. همان‌طور كه سازمان سينمايي نبايد براي محو كردن واژه «توقيف» از فرهنگ لغت سينماي ايران، جاي مميزي و سانسور را تغيير دهد. رد كردن فيلمنامه‌هاي سينمايي بدون دليل روشن و منطقي هم مي‌تواند مصداقي از «توقيف» در سينما باشد.