این روزها حجم بالای فیلم‌های در حال اکران اصلا قابل مقایسه با همین ایام در سال گذشته و حتی سال‌های پیش از آن نیست و فیلم‌هایی چون «ایتالیا، ایتالیا»، «نگار»، «خفه گی»، «مالاریا»، «تابستان داغ»، «زرد»، «ملی و راه‌های نرفته‌اش» و... از جمله فیلم‌هایی هستند که اکنون به صورت همزمان در سینماهای کشور به نمایش در می‌آیند.با وجود این فشردگی در اکران اگر تا پیش از این، فیلم‌های اکران شده یک سالن با تمام سئانس‌هایش را در اختیار داشتند حالا یک یا دو سئانس از سالن به نمایش آن فیلم‌ها اختصاص می‌یابد و این اکران به اصطلاح چرخشی، راهکاری شده برای اکران حجم بی‌شماری از فیلم‌های سینمایی!

این حجم وسیع اکران این روزها با واکنش تند سینماگران مواجه شده که چنین شرایطی را مساوی با فیلم سوزی و در نتیجه از بین رفتن سرمایه‌هایشان می‌دانند. البته اصطلاح فیلم‌سوزی، اصطلاح تازه‌ای میان اهالی سینما نیست و ما سال‌هاست در نیمه دوم سال با اکرانی فشرده‌تر از نیمه اول سال مواجه هستیم. سال‌هاست بحث عدم توازن میان تولیدات سینمایی و ظرفیت اکران سالن‌های سینما از معضلات اساسی این حوزه است. سال‌هاست در فصل پاییز و با نزدیک شدن به ایام جشنواره فجر، فیلم‌ها در مدت زمان کوتاهی روی اکران می‌روند و بعد بدون فروش چشمگیری خیلی سریع جای خود را به فیلم دیگری می‌دهند و سال‌هاست تهیه‌کنندگان و صاحبان فیلم‌ها از این موضوع گله دارند، اما کو گوش شنوا !

بر این اساس، چندی پیش غلامرضا فرجی (سخنگوی شورای صنفی نمایش) اعلام کرد که؛ «هر سینمادار و سالن سینمایی که با یک تهیه‌کننده و پخش‌کننده برای اکران فیلم قرارداد می‌بندد و قرارداد در شورای صنفی نمایش ثبت می‌شود، ملزم است براساس قرارداد آن فیلم را اکران کند و اساسا اعضای شورای صنفی نمایش هم اعتقادی به فیلم سوزی ندارند.»روزنامه جام‌جم، پدیده فیلم‌سوزی در سینما را در گفت‌و‌گو با دو سینمادار (از تهران و شهرستان) و مدیر دفتر پخش «رسانه فیلمسازان مولود»، مورد بررسی قرار داده‌ که در ادامه می‌خوانید.

اگر ناراحتید، اکران نکنید

عبدالله علیخانی، مالک سینمای عصر جدید تهران و تهیه‌کننده سینما بسیاری از تولیدات سینمای ایران را بدون صلاحیت لازم برای اکران در سینماها دانست و به جام‌جم گفت: خیلی از فیلم‌هایی که در سینمای ایران تولید می‌شود درخور اکران در سینماها نیستند. به همین دلیل صاحبان این فیلم‌ها می‌روند شورای صنفی را تحت فشار می‌گذارند و از آن‌طرف هم به سینمادار خواهش و تمنا می‌کنند که فیلم‌شان را اکران کنند و بعد که فیلم‌شان اکران شد فریاد فیلم‌سوزی سر می‌دهند. اینجا فیلم‌سوزی چه معنا دارد؟ مگر کسی می‌تواند به زور فیلم کسی را اکران کند! خودتان می‌خواهید فیلم‌تان را اکران کنید. اگر از این فصل اکران ناراحتید، فیلم‌تان را اکران نکنید.

تهیه‌کننده فیلم‌هایی چون «آواز قو»، «شب‌های تهران»، «کلاغ پر»، «کما»، «زندگی خصوصی» و... تصریح کرد: بجز بعضی از فیلم‌های خوبی که درگیر چنین مناسباتی می‌شوند، فیلم‌های بی‌کیفیتی هم هستند که با شرایطی که توضیح دادم بر پرده اکران می‌روند و وقتی در گیشه نمی‌فروشند صاحبانشان دم از فیلم‌سوزی می‌زنند. فیلم بد تحت هیچ شرایطی نمی‌فروشد! چه دو هفته روی اکران باشد، چه 40 هفته! به زور نمی‌توان به مردم گفت برو فلان فیلم را ببین. چنین فیلم‌هایی نظم اکران را به هم می‌زنند و اتفاقا همین‌ها هم هستند که به چند فیلم خوبی که در اکران هستند لطمه می‌زنند. حالا اگر صاحبان فیلم‌های خوب حرف از فیلم‌سوزی بزنند مشکلی نیست، اما مشکل فیلمی است که اگر در بهترین زمان سال هم اکران شود باز هم نمی‌فروشد و صاحبانش برای سرپوش گذاشتن روی بی‌رونقی گیشه فیلم‌شان مساله فیلم‌سوزی را به میان می‌کشند.

لزوم اکران فیلم‌های خارجی

علی‌اصغر جلیلی، مدیر سینما ابریشم گرمسار عدم تناسب بین تولید و اکران فیلم‌ها در سینما را از مشکلات جدی در سینما دانست و در گفت‌وگو با جام‌جم گفت:ما به عنوان سینمادار در گرمسار هم از فیلم سوزی در سینما لطمه می‌بینیم. به نظرم همه این مشکلات از جایی آغاز می‌شود که ورودی سینمای ایران با خروجی‌‌اش تناسبی ندارد. ما یک‌سری سیاست‌های تولیدی داریم که از پروانه ساخت شروع می‌شود و به مرحله اکران می‌رسد. انگار فقط تولید است که مهم تلقی می‌شود و در اکران فیلم‌ها رها می‌شوند. حتی بعضا می‌بینیم فیلم‌هایی در سینما تولید می‌شوند که اصلا ظرفیت اکران را ندارند یا اگر ظرفیت دارند سالن سینما به قدر کافی را ندارند.

او گفت: سوال اینجاست که آیا سینمای ایران به تولید حجم انبوهی از فیلم‌ها نیاز دارد یا خیر؟ آن هم فیلم‌هایی که خیلی از آنها کیفیت استاندارد را ندارند و تکراری هستند. متاسفانه ما در سینمایمان تنوع ژانر نداریم و غالب فیلم‌ها از مضمون و محتوای یکسانی برخوردارند و همین یکنواختی مردم را از آمدن به سینما دلزده می‌کند. در چنین شرایطی چرا باید سالانه این همه فیلم تولید کرد؟

جلیلی در پایان خاطرنشان کرد: سینمای ایران در انحصار فیلم‌های ایرانی است. در صورتی که اگر فیلم‌های خارجی استاندارد به اکران عمومی در می‌آمدند کارگردانان و تهیه‌کنندگان ایرانی به رقابت با آنها می‌پرداختند و فیلم‌های باکیفیتی تولید می‌شدند که در هر زمانی هم که روی پرده می‌رفتند باز هم می‌فروختند.

کمبود سالن‌های سینما

حبیب اسماعیلی، مدیر شرکت پخش «رسانه فیلمسازان مولود» کمبود سالن‌های سینما را از عوامل ایجاد فیلم سوزی در سینمای ایران دانست و به جام‌جم گفت: مشکلی که سینمای ایران همیشه از آن در رنج است کمبود سالن سینماست. بنابر این ورودی ما بیشتر از ظرفیت اکرانمان است. در چنین شرایطی وزارت ارشاد باید به تولیداتی که بیشتر شبیه فیلم‌های ویدئویی یا تله‌فیلم است پروانه سینمایی ندهد. الان ما سالانه حدود 120 فیلم تولیدی داریم و از آن طرف 60-50 فیلم می‌توانیم اکران کنیم و عاقلانه این است تا زمانی که تعداد سالن به اندازه کافی نداریم جلوی تولید بی‌رویه فیلم گرفته شود.

تهیه‌کننده «غزل»، «قرمز»، «بازجویی یک جنایت» و... خاطرنشان کرد: به خاطر کمبود سالن‌های سینمایی است که حتی فیلم‌هایی که خوب می‌فروشند هم مجبورند در نهایت به چند هفته اکران خود در سینماهای اصلی، پایان دهند و به اکران در شهرستان دل خوش کنند.