جمشید خاوری

قصه از آنجا شروع شد که بهناز جعفری در نشست مطبوعاتی سریال «زیر پای مادر» با لحنی بی ادبانه به خبرنگاران توهین کرد. یک روز بعد خبری منتشر شد که رامبد جوان ضمن حمایت از جعفری، نقش خبرنگاران در شهرت هنرمندان را بی تاثیر دانسته و گفته بود «یعنی اگر خبرنگاران نبودند بهناز جعفری، بهناز جعفری نمی شد و مثلا می شد صفر کشکولی؟!» ماجرا ادامه پیدا کرد و خبرنگاران به سراغ کشکولی – که سالهاست در عرصه بازیگری کم کار شده – رفتند و او در پاسخ به حرفهای جوان گفت که جوابی نمی دهم و مردم خودشان همه چیز را قضاوت خواهند کرد.

تا اینکه دیشب (چهارشنبه31خرداد96) رامبد جوان، کشکولی را به خندوانه دعوت و جلوی همه مردم از او عذرخواهی کرد. او مقابل کشکولی ایستاد، تعظیم کرد و از وی خواست آن توهین را به حساب عصبانیت و ناراحتی اش در آن لحظه بگذارد.مجری خندوانه بی آنکه صحبتی از خبرنگاران به میان بیاورد، خطاب به صفر کشکولی ادامه داد: من بچه سینمایی هستم که ادب را به من یاد دادند و باید این فرهنگ عذرخواهی را ترویج کنیم. اما صفر کشکولی با اشاره به ناراحتی خبرنگاران گفت: من از همه خبرنگارها و ملت ایران عذرخواهی می کنم و اگر نباشند ما دیده نمی شویم.

خب، آقای جوان معذرت خواهی کرد . کارش قابل تقدیر است. اصولا عذرخواهی و پذیرش اشتباه، جرات می خواهد که او ثابت کرد دارد. اما ماجرای رامبد، روی دیگری هم دارد که از دو زاویه قابل بحث و بررسی است:

رامبد نه با خبرنگاری مصاحبه کرده و نه به طور رسمی جایی اظهار نظر کرده است بلکه در یک گروه تلگرامی به صورت صوتی ( و نه نوشتاری) در این مورد اظهار نظر کرده و شاید نام صفر کشکولی هم فی البداهه به ذهنش رسیده و بدون منظور بوده است. اما ضمن تقبیح کاری که خبرنگار مذکور کرده، بیاییم خودمان را جای او بگذاریم. او احتمالا به این فکر کرده که تا تنور داغ است باید نان را بچسباند و تا دیگر رُقبا خبر را کار نکرده اند باید دست به کار می شده. از طرف دیگر، فایل صوتی هم به عنوان مدرک داشته که فردا رامبد نتواند زیر حرفهایش بزند. بنابراین دست به کار شده و خبر را منتشر کرده است.

متاسفانه افزایش روزافزونِ سایت ها و کانال های تلگرامی باعث شده افراد ناآگاه و کم تجربه وارد عرصه خبر شده و برای پیشی گرفتن از رقبا دست به هر کاری بزنند. (مصاحبه آن «خبرنگارنما» با بهزاد فراهانی و بازخواستِ او به خاطر کارهای گلشیفته را که به خاطر دارید؟!) این گونه افراد با رفتار غیرحرفه ای باعث شده اند که زحمات و تلاش های خبرنگاران حرفه ای و شریف هم زیر سوال برود.

اما روی دوم ماجرا؛ رامبد گفت که اینقدر سر یکدیگر منت نگذاریم (منظورش آن دسته از خبرنگارانی بود که می گویند اگر ما نباشیم هنرمندها در جامعه شناخته و مشهور نمی شوند) او ادامه داد که موفقیت یک هنرمند قبل از هر چیز، ثمره ی تلاش خود فرد است ...

واقعیت این است که با گسترش وسایل ارتباط جمعی، اینترنت و شبکه های موبایلی، هر هنرمند یا چهره ی مطرحی برای خودش در فضای مجازی یک صفحه با فالوئرهای بی شمار دارد که نیاز آنها به ارتباط با رسانه ها را کاهش داده است. بدون شک اگر چیزی به عنوان «اینترنت» اختراع نشده بود، رامبد جرات نداشت چنین حرفی بزند!

خبرنگاران هم باید بپذیرند که دوران تک صدایی و یکه تازی رسانه ها تمام شده است. اگر الان دهۀ شصت یا هفتاد بود و ما تعداد کمی روزنامه و مجله داشتیم می شد ادعا کرد اگر خبرنگاران نباشند هنرمندان به مردم معرفی نمی شوند اما در شرایط فعلی که دنیا به سرعت روبه پیشرفت است دیگر نباید توقع داشت که چهره ها برای معروف شدن، همچنان نیازمند خبرنگاران و رسانه ها باشند. چه اینکه داریم می بینیم افراد بی سواد و بی فرهنگی که در ایستاگرام به شهرت رسیده اند و فالوئرهای میلیونی دارند.

بنابراین نه موضع گیری سلبریتی ها نسبت به خبرنگاران راه درستی است و نه کمپین درست کردنِ اهالی رسانه برای بایکوت خبری یک هنرمند. اینها کارهایی هست که قبلا بارها انجام شده و نتیجه هم نداده است. تنها راه، تعامل و احترام متقابل است!

شما می توانید بازنشر این مطلب را (البته با کمی تغییر!) در اینجا و اینجا هم بخوانید.