روزانه ها (18)

جمشید خاوری:  به نظرم بهترین ارفاقی که می شد در حق فیلم «گرگ بازی» انجام داد این بود که مجوز بدهند روزی یک سانس در چند سینمای معدود اکران شود و بعد هم بی سر و صدا به شبکه نمایش خانگی برود تا توسط مخاطبان خاصِ این نوع سینما دیده شود. ولی متاسفانه این گونه نشده و فیلم به طور گسترده روی پرده رفته است. در نتیجه، مخاطبانِ عام که یا به ترکیب بازیگران نگاه کرده اند و یا اسم فیلم، کنجکاوشان کرده به سینما می روند و در خوش بینانه ترین حالت ممکن، اگر به سازندگانش بد و بیراه نگویند؛ وسط های فیلم، از سالن بیرون می آیند و بابت پولی که برای خرید بلیت داده اند متاسف می شوند! به همین دلیل معتقدم جای این فیلم و امثالهم در گروه سینمایی هنر و تجربه است نه اکران عمومی با سی چهل سینما!

در «گرگ بازی» همه چیز ضعیف و حتی زیر صفر است. مخصوصا فیلمنامه که یک تنه فیلم را به زمین زده است. گویا نویسندگان اثر، از فرمول نوشتن فیلمنامه ای معمایی با شخصیت های مرموز بی اطلاع بوده اند. وگرنه این همه شخصیتِ معلق و پا در هوا را روی دایره نمی ریختند که در پایان مجبور باشند آنها را بلاتکلیف در ذهن تماشاگر رها کنند. اصلا اسم و قواعد بازی «گرگ بازی» هم برای خیلی ها غریب و نامفهوم است و تا آخر فیلم هم سر در نمی آورند که چی شد؟! فیلمساز هم با کلی سوالِ پاسخ داده نشده، فیلم را تمام می کند تا مثلا وجه معماگونۀ فیلم را بیشتر کند غافل از اینکه ناتوانی خود را در روایت یک قصۀ ناپخته به رخ کشیده است!

فیلم ارزان ساختن، در یک لوکیشنِ بسته که دستمایۀ کار اکثر فیلم اولی هاست به شدت متکی به فیلمنامه، میزانسن و شخصیت پردازی است. فارغ از ژانر، بهتر بود کارگردان این فیلم نگاهی به نمونه های درخشانی که اخیرا در سینمای ایران ساخته شده مثل بی خود و بی جهتِ رضا کاهانی یا آپاندیسِ حسین نمازی داشته باشد!