نگاهی به فیلم «متری شیش و نیم»: سایۀ ترس

علی رزازیان: این بار سعید روستایی زاویه دیدش را عوض کرده و از دل یک خانواده درگیر مواد مخدر به درگیری ها و مشکلات ستاد مبارزه با مواد مخدر می پردازد.  یک داستان پلیسی معمایی با بازی خوب پیمان معادی به عنوان شخصیت محوری و پیش برنده داستان و البته یک مقدمه نفس گیر با کارگردانی درخشان در افتتاحیه فیلم.

 شخصیت پردازی خوب شخصیت صمد در فیلمنامه کمک شایانی به پیش رفتن مسیر قصه می کند. فیلمنامه دارای جزییات و خرده غافلگیری هایی است که مسیر روند روایت را گاها جذاب می کند . به نظرم فیلمنامه از جایی دچار عدم تمرکز روی شخصیت قصه می شود که سعی می کند به شخصیت و خانواده ناصر خاکباز ( با بازی خالی از کشش و تکراری نوید محمد زاده که البته تعمد در این شیوه برای یادآوری ادامه مسیری که شخصیت محسن در فیلم ابد و یک روز طی می کند قابل فهم است) نزدیک شود. سکانس ملاقات خانواده با ناصر را به یاد آورید و علی الخصوص لحظه ی خداحافظی که ناصر را ماموران او را به زور با خود می برند. به کل صحنه بردن محسن در فیلم ابد و یک روز را تداعی می کند!

 یادمان باشد اینبار قرار است فیلم صمد (با بازی پیمان معادی) را ببینیم و نه ناصر (با بازی نوید محمد زاده) . به نظر کارگردان خود تحت تاثیر نوید محمد زاده قرار گرفته در نتیجه این لحظات مخاطب را از تمرکز بر روی شخصیت صمد دور کرده و این پازل را که همگی برای رسیدن به آن صحنه پایانی پشت چراغ قرمز چیده شده مخدوش می کند. صمد پشت چراغ قرمز در انتظار است که با ضربه ولگردی در خیابان که شمایلی از ترس را با خود به همراه دارد از جا می پرد. این همان سایه ترسی است که قبل تر ناصر در ماشین به صمد با این مضمون که "من که کارم تمومه اما ترس تو رو از این به بعد ول نمی کنه" یادآوری کرده بود .

اما ضربه اساسی را به فیلم تدوین فیلم وارد آورده است ، به نظرم ریتم بیرونی فیلم با ریتم درونی و توالی مسیر قصه کمی همیاری نمیکند و این مهم مخاطب را در سی دقیقه اول فیلم کمی خسته می کند . قطعا در یک تدوین مجدد می توان فیلم خوش ریتم تر و جذاب تری به مخاطب ارایه کرد .تصور می کنم فیلم یا به کل مورد توجه داوران قرار گیرد و یا توفیقی نیابد . به هر حال نبوغ سعید روستایی در پرداخت جزییات و ایجاد فضاهای پر تعلیق و پر کشش تحسین برانگیز است .