جمشید خاوری: اگر شما هم بر این باورید که فیلم «مارمولک» یکی از بهترین کمدی های سینمای ایران است بهتر است «مارموز» را نبینید یا لااقل توقع فیلمی در حد و اندازه های مارمولک نداشته باشید. درست است که کارگردان هر دو فیلم، کمال تبریزی است اما آنچه مامولک را ماندگار کرد –صرفه نظر از سوژۀ دست اولش- یک فیلمنامۀ محکم و جان دار بود که روی کاغذ هم توانایی خنداندن تماشاگر را داشت...

مارموز را شاید بتوان با «نان، عشق وموتور هزار» هم مقایسه کرد. هر دو فیلم، در زُمرۀ فیلمهای کمدی-سیاسی قرار دارند اما وجه اشتراک مهم تری که دارند این است که فیلمنامه هر دو را پیمان قاسمخانی نوشته و بدون شک تاثیر زیادی در موفقیت آن فیلمها داشته است. بنابراین تا اینجای کار، مارموز نسبت به فیلمهای موفق قبلی، یک «پیمان قاسمخانی» کم دارد که نبودش باعث شده فیلمنامه در بعضی جاها کم بیاورد!

مارموز فیلمی در نقد سیاستمداران بی ریشه، مسئولین ریاکار و تندروهای سیاسی است. ابزارش هم استفاده از تکه کلام سیاستمداران امروزی و حواشی زندگی آنها است که با عبور از خط قرمزها و نمایش شوخی های ممنوعه برای دیگران(!) سعی کرده مخاطب را جذب کند. کارگردان فیلم هم سعی می کند در مصاحبه های متعددش، با چسباندنِ شوخی های سیاسی فیلم به محمود احمدی نژاد رئیس جمهور سابق، تماشاگران را برای دیدن آخرین فیلمش کنجکاو کند.

شخصا به جز یکی دو مورد، هنگام تماشای این فیلم نخندیدم. این به معنای کمدی نبودن ماموز نیست.  به نظرم یا شوخی ها در نیامده یا تکراری بودند و قبلا در فیلم دیگری به آن خندیده بودم. اما تا دلتان بخواهد اشاره های سیاسی و تیکه انداختن به این و آن در فیلم هست که البته آن هم فقط تماشاگرانی متوجه می شوند که پیگیر اخبار داخلی و حواشی زندگی سیاستمداران وطنی هستند. به همین دلیل اکثر شوخی های فیلم، کلامی هستند و تماشاگر صحنه های معدودی می بیند که بر مبنای «طنز موقعیت» ساخته شده باشد و او را بخنداند.

با این حال، مارموز یک حامد بهدادِ متفاوت و مسلط  دارد که به خوبی در قالب کاراکتر «قدرت صمدی» فرو رفته است. گر چه این کاراکتر هم مانند دیگر کاراکترهای فیلم در حد «تیپ» باقی می ماند اما بهداد همۀ تلاش خود را کرده که از قالب کاراکتر همیشگی شلوغ و پرخاشگر خارج شود و بازی به شدت کنترل شده ای داشته باشد.