جمشید خاوری: در سینمای ایران فیلمهای زیادی ساخته شده که قهرمانش یک نوجوان «پسر» باشد اما تعداد فیلمهایی که قهرمانش یک «دختر» نوجوان باشد به تعداد انگشت های یک دست هم نمی رسد. نمونۀ مشهورش «دختری با کفشهای کتانی» بود که در دهۀ هفتاد ساخته شد. در سال های اخیر نیز«لاک قرمز» را شاهد بودیم که در جشنواره های داخلی و خارجی مورد توجه قرار گرفت. جدیدترین تولید سینمای ایران با موضوع زندگی دختران نوجوان، فیلم «دِرساژ» نخستین ساختۀ پویا بادکوبه است که اخیرا روی پردۀ سینماها رفته است.

داستان فیلم درباره دختری نوجوان است که با پدر و مادرش در یکی از شهرکهای اطراف تهران زندگی می کند و درگیر ماجراهایی می شود که ریتم زندگی خود و اطرافیانش را به هم می ریزد. نویسنده فیلمنامه در همین خلاصۀ یک خطی که خواندید؛ انواع و اقسام شعارها مانند اختلاف طبقاتی، عدم درک نوجوانان، تبعیض جنسیتی،  و... را جای داده است و همین باعث شده فیلم، یکدستی لازم را نداشته باشد و در لحظاتی از ریتم بیفتد.

بزرگترین مشکل «دِرساژ» این است که گلسا (شخصیت اصلی فیلم) به سبک قهرمان های بزرگسال فیلمها، شخصیتی درون گرا و کم حرف دارد. در نتیجه، انگیزه هایش بیان نمی شود و برخی رفتارهایش غیرمنطقی و فاقد تعقل به نظر می رسد. مثلا نگه داشتن فیلم دوربین مداربسته که می توانست هیجان و حتی تشنُج زیادی به داستان وارد کند به سادگی از دست می رود چون در طول فیلم، اصلا مشخص نمی شود که او چرا فیلم را پنهان کرده و به هیچ کس تحویل نمی دهد! گلسا در جاهایی شخصیتی منفعل دارد اما در اواخر فیلم دست به عصیان می زند. در این مورد به جمله ای که دبورایاگ «منتقد نام‌آشنای هالیوود ریپورتر» درباره این فیلم نوشته بود استناد می کنم که گلسا را نه یک قهرمان، بلکه ضدِ قهرمانِ فیلم نامیده بود!

با این حال، «دِرساژ» در به تصویر کشیدن روابط اعضای خانواده های امروزی موفق است. گلسا پدر و مادری دارد که تنها هدفشان این است که تک فرزندشان در رفاه باشد. به همین خاطر هر دو از صبح تا شب کار می کنند و زمانی برای رسیدگی به دخترشان ندارند. دغدغه های او را نمی دانند. دوستانش را نمی شناسند. نمی دانند بیرون از خانه چگونه اوقات خود را سپری می کند. و این شکافی که بین اعضای خانواده وجود دارد در نهایت به شیوۀ بدی خود را نشان می دهد.